درویش

درویش به فردی فقیر و صوفی اطلاق می‌شود که معمولاً به حداقل‌های دنیوی قناعت می‌کند یا ناگزیر از وابستگی‌های دنیوی فاصله می‌گیرد. او گاهی به منظور تحقیر نفس و تهذیب آن، و نه به خاطر حرص به مال یا عدم توکل، و تنها برای رفع نیاز، به درخواست و گدایی نیز تن می‌دهد. به نظر می‌رسد که واژه درویش به نوعی با واژه دریوزه مرتبط است. همچنین، پیروان طریقت و اعضای مختلف سلاسل صوفیه به طور کلی به عنوان درویش شناخته می‌شوند. واژهٔ پارسی این کلمه از ریشه‌ای باستانی و به واژه‌ای نیاایرانی برمی‌گردد که در اوستایی به شکل دریگو- به معنای نیازمند یا گدا است. این واژهٔ ایرانی احتمالاً با واژهٔ سانسکریت ودایی آدریگو- که صفتی با معنای نامشخص است و به ایزدان مختلف نسبت داده شده، هم‌ریشه است. به نظر می‌رسد که این واژهٔ ودایی به شکل آ-دریگو- تحلیل شود که به معنای نا دریگو یا غنی خواهد بود. وجود این هم‌ریشهٔ ودایی نشان‌دهندهٔ اهمیت بنیاد فقرای مقدس در میان هندو-ایرانیان است، به‌طوری‌که در آیندهٔ ایران به شکل برادری درویشی و در هند به صورت مکاتب مختلف سنیاسیان تجلی یافته است.