بر اساس برخی منابع تاریخی و تفسیری، اشی به عنوان نام پدر حضرت داوود ذکر شده است. این شخصیت در سلسله نسب پیامبران جای دارد و نقش پدر ایشان در انتقال میراث نبوت و بنیان‌گذاری حکومت الهی در بنی‌اسرائیل اهمیت می‌یابد. اگرچه در متون اصلی دینی، تکرار و تأکید بر نام والدین انبیاء متفاوت است، اما این نقل قول، اشی را در زمره شخصیت‌های مرتبط با خاندان نبوت قرار می‌دهد که زمینه‌ساز ظهور یکی از بزرگترین پیامبران اولوالعزم گردیده‌اند.
در حوزه اساطیر و متون کهن ایرانی، اشی یک مفهوم روحانی و الهی است که ریشه در زبان اوستایی دارد. این واژه به معنای فرشته توانگری یا ایزدبانوی برکت، خوشبختی و نیک‌بختی است. اشی نماینده بخشایش‌ها و موهبت‌های ایزدی است که بر انسان‌ها ارزانی می‌شود و عامل سعادت دنیوی و اخروی به شمار میرود. در متون مقدس زرتشتی، مانند یشت‌ها، اشی به عنوان یکی از یزت‌ها ستایش شده و از او درخواست برکت، ثروت معنوی و مادی و نعمت‌های الهی می‌گردد.
تفاوت معنایی میان این دو مدخل، نشان‌دهنده گستردگی کاربرد و ریشه‌دار بودن این کلمه در دو حوزه تمدنی مجزا است. در حالی که یک تعبیر، اشی را به یک شخصیت تاریخی-دینی در سنت ابراهیمی پیوند می‌زند، تعبیر دیگر آن را به عنوان یکی از مفاهیم بنیادی و انتزاعی در جهان‌بینی مزدیسنا، تجسم نعمت و توانگری الهی معرفی می‌کند. بررسی این دوگانگی نشان می‌دهد که چگونه واژگان می‌توانند از یک بستر تاریخی به بسترهای دیگر منتقل شده و معانی کاملاً متفاوتی بیابند، هرچند هر دو بار معنایی مثبت و سازنده را حفظ کرده‌اند.