انبه با نام علمی Mangifera، میوه‌ای گرمسیری از خانواده سنجدیان است. این گیاه در مناطقی مانند شبه‌جزیره هند، پاکستان، تایلند، بنگلادش و جنوب‌شرقی آسیا ریشه دارد. نه تنها به صورت خوراکی مصرف میشود، بلکه در آشپزی، تهیه آب‌میوه و به عنوان طعم‌دهنده، رنگ‌دهنده و ماده عطری نیز بسیار کاربرد دارد.
هند با سهمی فراتر از ۴۵ درصد تولید جهانی، در میان تولیدکنندگان این میوه رتبه اول را دارد. درخت این میوه ارتفاع زیادی دارد و می‌تواند تا حدود ۳۵ تا ۴۰ متر رشد کند. شاخه‌ها و برگ‌های آن نیز به قطر تقریباً ۱۰ متر گسترش پیدا می‌کنند. این درخت عمر طولانی دارد و حتی برخی از درختان انبه با گذشت بیش از ۳۰۰ سال همچنان باردهی دارند.
این میوه محبوب که در هند به نام سافدا شناخته میشود، از نظر ژنتیکی با پسته و بادام هندی هم‌خانواده است و حدود ۱۰۰۰ گونه مختلف دارد. برگ‌های جوان این درخت ابتدا نارنجی مایل به صورتی بوده و با گذشت زمان به قرمز تیره و سپس سبز تیره تبدیل می‌شوند. گل‌های کوچک و سفید رنگ درخت انبه به صورت خوشه‌هایی بین ۱۰ تا ۴۰ سانتی‌متر رشد می‌کنند. هر گل شامل پنج گلبرگ، پنج کاسبرگ و پنج پرچم بوده و رایحه‌ای مانند موگه بهار را القا می‌کند. گفته شده است ضماد برگ این درخت تأثیر مثبتی روی تقویت پوست سر و مو دارد و حتی خاصیت رنگ‌دهی (سیاه) نیز دارد.
میوه‌های انبه برای رسیدن به طور معمول بین ۳ تا ۶ ماه زمان نیاز دارند؛ وزن آن‌ها از حدود ۵۰۰ گرم تا ۲٫۵ کیلوگرم متغیر بوده و اندازه و رنگشان بسته به محل رشد متفاوت است. میوه‌های رسیده می‌توانند زرد، نارنجی، قرمز یا سبز باشند و معمولاً بوی شیرین ملایمی از خود منتشر می‌کنند. گوشت این میوه نرم، شیرین و به رنگ زرد تیره است و بسته به نوع گونه یا میزان رسیدگی ممکن است صاف یا رشته‌دار باشد. در میان میوه یک هسته بزرگ وجود دارد که بسته به نوع درخت ممکن است رشته‌های فیبری داشته باشد یا کاملاً صاف باشد.
پرورش آن از هزاران سال پیش در شبه‌جزیره هند آغاز شده و بین قرون پنجم و چهارم پیش از میلاد به آسیا شرقی راه یافته است. در قرن دهم میلادی، اعراب این میوه را به شرق آفریقا بردند و سپس به برزیل، کارائیب و مکزیک معرفی کردند. امروزه نیمی از تولید جهانی آن متعلق به هند است. علاوه بر این کشور، در آمریکای شمالی، مرکزی، جنوبی، کارائیب، جنوب و مرکز آفریقا، چین، پاکستان، استرالیا و جنوب شرقی آسیا نیز کشت میشود.
