آمریکای لاتین به مناطقی در قاره آمریکا اشاره دارد که در آن زبانهای رومانی (Romance languages) بهویژه اسپانیایی و پرتغالی بهطور غالب صحبت میشود. بهطور کلی، این منطقه شامل کشورهای آمریکای شمالی و جنوبی است، و بیشتر کشورهایی که در جنوب ایالات متحده قرار دارند، در این تعریف گنجانده میشوند. این کشورها شامل مکزیک، کشورهای آمریکای مرکزی، کشورهای آمریکای جنوبی و جزایر کارائیب هستند.
زبانها و فرهنگ
در آمریکای لاتین، زبانهای اصلی شامل اسپانیایی و پرتغالی است، و بهطور کمتری، گویشهای ایتالیایی، فرانسوی و زبانهای کریول (Creole) نیز وجود دارد. با این حال، کشورهای انگلیسیزبان و هلندیزبان مانند سورینام، گویان، جزایر فالکلند، جامائیکا، ترینیداد و توباگو و بلیز معمولاً از این تعریف مستثنی میشوند.
تقسیمبندیهای مرتبط
آمریکای اسپانیایی: به کشورهایی که بهطور عمده اسپانیایی صحبت میکنند اشاره دارد.
آمریکای ایبری: شامل تمام کشورهای ایبری (اسپانیا و پرتغال) در قاره آمریکا و گاهی کشورهای اروپایی مانند اسپانیا و پرتغال نیز میشود.
تاریخچه اصطلاح
اصطلاح آمریکای لاتین برای نخستین بار در سال 1856 در یک کنفرانس در پاریس به نام ابتکار آمریکا معرفی شد. این اصطلاح توسط سیاستمدار شیلیایی، فرانسیسکو بیلبائو، برای یکپارچهسازی کشورهایی با میراث فرهنگی و زبانی مشترک ابداع شد.
تأثیر ناپلئون سوم
در دهه 1860، تحت حکومت ناپلئون سوم، این اصطلاح بیشتر مورد توجه قرار گرفت. دولت ناپلئون سوم تلاش کرد تا مداخله فرانسه در امپراتوری دوم مکزیک را توجیه کند و اصطلاح آمریکای لاتین را به سرزمینهای فرانسویزبان در قاره آمریکا نیز گسترش داد. این سرزمینها شامل کانادا فرانسوی، هاییتی، لوئیزیانای فرانسوی و گویانای فرانسوی و جزایر کارائیب با زبان کریول فرانسوی (مانند مارتینیک، گوادلوپ، سنت لوسیا و دومینیکا) بودند.