آفریدگار به معنای خالق یا آفریننده است و به عنوان اصطلاحی برای اشاره به خداوند یا نیرویی که جهان و موجودات را خلق کرده است، به کار میرود.
در بسیاری از ادیان، آفریدگار به عنوان موجودی دانا و توانا شناخته میشود که جهان و همه موجودات زنده را به وجود آورده است. این مفهوم با صفاتی مانند رحمت، قدرت و حکمت همراه است.
در ادبیات و شعر فارسی، واژه آفریدگار به طور متداول برای توصیف خداوند و قدرتهای او به کار میرود. شاعران و نویسندگان از این واژه برای بیان زیباییهای آفرینش و خالقیت استفاده میکنند.
در فلسفه، بحث درباره آفریدگار به مسائلی مانند وجود خدا، ماهیت آفرینش و رابطه بین خالق و مخلوق مربوط میشود. این مباحث در فلسفههای مختلف و در آثار فلاسفه بزرگ مورد بررسی قرار گرفته است.