یکی از معانی اصلی و ابتدایی کلمه آرام اشاره به حالت قرار و سکون دارد. این معنا به وضعیتی دلالت می‌کند که در آن هیچ آشفتگی، هیجان یا حرکت ناگهانی وجود ندارد و فضا یا فرد در حالت ثبات و بی‌حرکتی قرار گرفته است. این معنی از نظر روانی نیز قابل تعمیم است، به طوری که فرد یا محیطی که آرام است، در وضعیت متعادلی قرار دارد که از هر گونه اضطراب یا نگرانی به دور است.
واژه آرام به یک حالت عمیق‌تر از سکون و راحتی اشاره دارد که می‌تواند شامل حس سنگینی و وقار نیز باشد؛ یعنی علاوه بر آرام بودن به معنای نبود حرکت و هیجان، نوعی حضور پرصلابت و باثبات نیز در آن نهفته است. همچنین این کلمه می‌تواند مکان‌های خلوت و دنج را توصیف کند؛ جاهایی که در آن‌ها سکوت و آسایش حکم‌فرماست و فرد می‌تواند در آن آرامش ذهنی و جسمی را تجربه کند.
