بدعت در زبان فارسی به معنای نوآوری یا ایجاد چیزی جدید است، اما در زمینه‌های دینی و مذهبی، به معنای ایجاد تغییرات یا نوآوری‌هایی در دین به کار می‌رود که بر اساس اصول و قواعد اصلی دین نیستند و به‌طور کلی ناپسند یا غیرمجاز تلقی می‌شوند.
ریشه واژه:
این واژه از ریشه بدع گرفته شده است که به معنای ایجاد چیزی جدید و غیرموجود است. در زبان عربی، بدع به معنای نوآوری و اختراع به کار می‌رود، اما در زمینه‌های دینی، معنای منفی‌تری پیدا می‌کند.
کاربرد در دین:
در متون دینی، این اصطلاح به اقداماتی اشاره دارد که در دین به‌عنوان ناپسند یا غیرمجاز شناخته می‌شوند. به‌عنوان مثال، اضافه کردن مراسم، آداب یا اعتقادات جدید به دین که در قرآن یا سنت پیامبر (ص) وجود ندارد، بدعت نامیده می‌شود. این مفهوم به‌ویژه در اسلام اهمیت زیادی دارد و بسیاری از علمای دین بر پرهیز از آن تأکید می‌کنند.
انواع:
بدعت‌ها می‌توانند به دو دسته تقسیم شوند:
اعتقادی: تغییرات در اصول و باورهای دینی.
عملی: تغییرات در شیوه‌های عبادت و آداب دینی.
نقد:
در بسیاری از مذاهب و فرقه‌ها، بدعت به‌عنوان یک عمل ناپسند و خطرناک تلقی می‌شود که می‌تواند به انحراف از دین و اصول آن منجر شود. به همین دلیل، علمای دین معمولاً بر ضرورت پایبندی به اصول و سنت‌های اصلی تأکید می‌کنند.
