واژۀ بَرشُمَردن یا به صورت کامل‌تر بَرشُمُردن (بر وزن مَفَعُلدن)، مصدری مرکب از پیشوند بَر و فعل شُمَردن است که در مجموع به معنای شمردن، شمارش کردن و به‌حساب آوردن است. این فعل در متون کهن فارسی، از جمله در فرهنگ لغات شاهنامه، به‌کار رفته و بر عمل شمردن دقیق و یک‌به‌یک اشیاء یا افراد دلالت دارد. همچنین، در برخی منابع، معادل‌هایی همچون اِحصا و تَعداد کَردن برای آن ذکر شده که همگی بر مفهوم شمارش و محاسبه دلالت می‌کنند.
در کاربردهای عملی، بَرشُمُردن می‌تواند به فرایند شماره‌گذاری یا شمارش اشیاء به منظور تحویل‌دادن، ثبت اطلاعات یا آگاه‌سازی فردی از تعداد دقیق آن‌ها اشاره کند. این اصطلاح در حوزه‌های مختلفی از جمله حسابداری، مدیریت کالا و حتی در بافت‌های ادبی و تاریخی برای بیان شمارش دقیق پدیده‌ها کاربرد داشته است. ساختار مرکب این فعل، با پیشوند بَر که اغلب بر تأکید یا کامل بودن عمل دلالت می‌کند، بر اهمیت انجام شمارش به صورت تمام و کمال تأکید می‌نماید.
از منظر زبان‌شناسی و فرهنگ‌نویسی، بَرشُمُردن نمونه‌ای از توانایی زبان فارسی در ساخت افعال مرکب پربار و دقیق است که در متون معیار و تاریخی حفظ شده‌اند. امروزه نیز اگرچه ممکن است شکل ساده‌تر شُمَردن رواج بیشتری داشته باشد، اما شناخت و به‌کارگیری چنین افعالی در متون رسمی، ادبی و پژوهشی می‌تواند به غنای بیان و دقت انتقال معنا کمک شایانی نماید.