واژه‌ی «بزم» در زبان فارسی به معنای جمع شدن مردم برای شادی، مهمانی، مجلس جشن یا نشست‌های دوستانه است. این واژه معمولاً در ادبیات کلاسیک فارسی برای توصیف مجالس شادی و می‌گساری به کار رفته و تصویری از هم‌نشینی، خوشی و گفت‌وگو بین افراد ارائه می‌دهد. در شعرهای فارسی، این واژه نمادی از آرامش، صلح، همدلی و ارتباط اجتماعی نیز محسوب می‌شود.
بزم در ادبیات فارسی، به ویژه در اشعار شاعران بزرگ مانند حافظ، سعدی و فردوسی، نقش ویژه‌ای دارد و اغلب با توصیف شادی، شراب، موسیقی و شعر همراه است. این واژه هم معنای مادی دارد، مانند مهمانی با غذا و نوشیدنی، و هم معنای معنوی و نمادین، مانند نشست‌های علمی، فرهنگی یا عرفانی که در آن اهل خرد و ادب گرد هم می‌آیند. بنابراین این کلمه می‌تواند هم جشن مادی باشد و هم مجلس معنوی یا ادبی.
از نظر لغوی و فرهنگ‌های معتبر فارسی مانند فرهنگ دهخدا و فرهنگ معین، بزم اشاره به هرگونه جمعیت دوستانه، شاد و هماهنگ دارد که در آن افراد با یکدیگر هم‌نشینی و تفریح می‌کنند. این واژه در متون کهن نشان‌دهنده اهمیت زندگی اجتماعی، پیوندهای انسانی و ارزش هنر و ادب در فرهنگ ایرانی است. به طور کلی، بزم نمادی از شادی، دوستی و انس با دیگران است و از واژه‌های پرکاربرد در ادبیات و شعر فارسی به شمار می‌رود.
