در کیهان‌شناسی و اساطیر هندوییسم، جایگاهی والا به عنوان آفریدگار جهان دارد. او در کنار ویشنو (Vishnu)، ایزدِ محافظ، و شیوا (Shiva)، ایزدِ مخرب، سه‌گانۀ مقدس هندو یا تریمورتی (Trimurti) را تشکیل میدهد. افسانه‌ها روایت می‌کنند که از شکوفۀ نیلوفری که از نافِ ویشنوی خفته می‌روید، پدیدار شد و بدین‌سان، عملِ آفرینش جهان را آغاز نمود. پس از آنکه آن جهان را از نیستی به هستی آورد، ویشنو بر جهانِ در حالِ چرخشِ ادوارِ کیهانی، که هر یک کَلْپَه (Kalpa) یا روزِ برهما نامیده می‌شود و حدود ۴.۲ میلیارد سال زمینی به طول می‌انجامد، نظارت و فرمانروایی می‌کند. این چرخه، پیوسته در جریان است و نشان‌دهندۀ نظمِ کیهانی در باور هندو است.
در حالی که برهمن (Brahman) در فلسفۀ هندو به اصلِ مطلق، نامتشخص، بی‌جنسیت و فراگیرِ هستی اشاره دارد، این مفهوم به عنوان یک ایزد، دارای صفاتِ مشخص، ظاهری انسانی و جنسیتِ مذکر است. این تمایز، درکِ عمیق‌تری از ساختارِ هستی در باور هندو ارائه میدهد؛ برهمن، ذاتِ نامتناهی و برهما، جلوۀ آفرینندۀ آن. برهما همچنین به عنوان تدوین‌کنندۀ وداها (Vedas)، متون مقدس و کهنِ هندو، شناخته می‌شود و پرستشِ او، یکی از باستانی‌ترین اشکالِ نیایش در شبه‌قاره هند به شمار می‌رود. این نشان از اهمیتِ تاریخی و معنویِ جایگاهِ برهما در فرهنگِ هند دارد.