باور به معنای اعتقاد، ایمان، یا پذیرفتن یک حقیقت یا واقعیت است، این واژه می‌تواند به اعتقادات مذهبی، فلسفی، یا حتی نظرات شخصی اشاره داشته باشد.
ویژگی‌ها:
اعتقاد: باور معمولاً به معنای داشتن اعتقاد و ایمان به چیزی است، حتی اگر آن چیز قابل اثبات نباشد.
احساس امنیت: باور می‌تواند احساس امنیت و اطمینان را در فرد ایجاد کند، به ویژه در زمینه‌های مذهبی یا فلسفی.
شکل‌گیری رفتار: باورها معمولاً بر رفتار و تصمیمات فرد تأثیر می‌گذارند و می‌توانند به عنوان راهنمایی برای انتخاب‌ها و اقدام‌ها عمل کنند.
باور. [ وَ ] ( اِ ) قبول. تصدیق سخن. ( برهان قاطع ). گمان میکنم از حرف «بَ» و «آور» بمعنی یقین مرکب است. ( یادداشت مؤلف ). مخفف بآور است. ( فرهنگ رشیدی ). قبول داشتن. ( غیاث اللغات ). و کسانی که به ضم «واو» خوانند خطاست. ( آنندراج ). اصل این کلمه از ریشه ور بمعنی برگزیدن و برتری دادن و گرویدن است. ( از فرهنگ ایران باستان پورداود ص 62 ). و بازشناختن و اعتقاد داشتن نیز معنی میدهد و کلمه واور پهلوی و باور پارسی از ریشه «ور» پهلوی اشتقاق یافته است. ( از مزدیسنا و ادب پارسی دکتر معین ص 442 ). استوار. راست. یقین.
