در زبان فارسی، کلمه الشعراء که ریشه‌ای عربی دارد، به معنای «شاعران» است. این واژه عمدتاً به دو شکل به کار می‌رود: نخست، به عنوان جمعِ مکسرِ کلمه شاعر، برای اشاره به گروهی از سرایندگان شعر؛ و دوم، به عنوان نام بیست و ششمین سوره از کتاب مقدس قرآن کریم، که مضامین آن اغلب به داستان پیامبران و اقوام گذشته می‌پردازد و از این رو، ارتباطی معنوی با مفهوم کلام و بیان فصیح پیدا می‌کند.
جالب است بدانید که الشعراء در برخی متون عربی، معنای دیگری نیز دارد که کمتر در فارسی رایج است. این کلمه می‌تواند به معنای درشت یا زشت برای مؤنث به کار رود، مانند توصیف یک زن یا شتر ماده. با این حال، در کاربرد فارسی، این معنا بسیار نادر است و تقریباً هیچ‌گاه به ذهن متبادر نمی‌شود. تسلط معنایی جمع شاعر بر این واژه، آن را به ابزاری روشن و بی‌ابهام در ادبیات و زبان فارسی تبدیل کرده است.
با توجه به دوگانگی معنایی و البته تسلط یکی بر دیگری در زبان فارسی، کلمه الشعراء نمونه‌ای درخشان از پویایی و غنای زبان است. این واژه نه تنها به گروهی از اهالی قلم اشاره دارد که با کلام خود جهانی نو می‌آفرینند، بلکه نامی است برای فصلی از کتاب الهی که حکمت و معرفت را با زبانی شیوا بیان می‌کند. این گوناگونی معانی، به غنای فرهنگی و ادبی زبان فارسی می‌افزاید و نشان می‌دهد چگونه کلمات می‌توانند لایه‌های مختلفی از مفهوم را در خود جای دهند.