الست

آلست. آلسْت (Aalst)
(به زبان فرانسه: آلوست) شهر صنعتی در فلاندر شرقی، در بلژیک، کنار رود دندر، به فاصلۀ ۲۴کیلومتری شمال غربی بروکسل. جمعیت آن ۷۶,۲۰۰ نفر است (۱۹۹۷).
(به معنی «آیا نیستم؟») در ادبیات فارسی از این واژه تعبیرهایی در قالب اسم خاص مانند «عالم الست»، «روز الست»، «بزم الست» و «مهد الست» ساخته شده است و مراد از آن، اشاره به پیمانی است که خداوند از آدمیان گرفته است. مفهوم این واژه از قرآن گرفته شده است (سورۀ اعراف، آیۀ ۱۷۲). در بخشی از این آیه، ـ که به آیۀ میثاق معروف است ـ خداوند می پرسد: «آیا من پروردگار تو نیستم؟» آنان پاسخ دادند: «آری تو خدای مایی و ما به این معنی گواهی می دهیم (و خدا این کار را انجام داد) تا روز قیامت نگویید که ما از این مطلب غافل بودیم». خداوند در آیات دیگری از قرآن کریم به این پیمان ازلی اشاره می کند. ابن عربی از این مفهوم با عنوان «سِرُّالقَدَر» یاد کرده و آن را بالاترین دانش ها دانسته است. برخی مفسران از آن به شناخت فطری و حضوری انسان از خداوند تعبیر کرده اند، ازجمله علامه طباطبایی در المیزان آن را شناخت حضوری انسان نسبت به خداوند، که در نهاد هر انسانی نهفته است، می داند. این مفسران در توجیه نظر خود گفته اند که چنان رویارویی و مکالمۀ حضوری و عذربراندازی که خطای در تطبیق را هم نفی می کند، جز با علم حضوری و شهود قلبی، حاصل نمی شود و مؤیّد آن روایات زیادی است که مشتمل بر تعبیرات «رؤیت» و «معاینه» می باشد. تفسیرهای دیگری نیز از این آیه شده است.

[ویکی فقه] اَلَسْت، اصطلاحی است برگرفته از قرآن که بنابر نظر شماری از محدثان، مفسران و عارفان به پیمانی اشاره دارد که خداوند در نشأه خاصی در عالمی به نام « عالم ذرّ » از همه آدمیان گرفته، و مضمون و محتوای آن اقرار به ربوبیت خداوند بوده، و ناظر است به توحید فطری و ذاتی انسان.
تعبیر «اَلَسْت » از یکی از آیه های سوره اعراف گرفته شده است: «وَ اِذْ اَخَذَ رَبُّک َ مِن ْ بَنی آدَم َ مِن ْ ظُهورِهِم ْ ذُرّیَّتَهُم ْ وَ اَشْهَدَهُم ْ عَلی اَنْفُسِهِم ْ اَلَسْت ُ بِرَبَّکُم ْ قالُوا بَلی شَهِدْنا اَن ْ تَقُولُوا یَوْم َ القیامَةِ اِنّا کُنّا عَن ْ هذا غافِلین َ اَوْ تَقُولُوا اِنَّما اَشْرَک َ آباؤنا مِن ْ قَبْل ُ و کُنّا ذُرّیَّةً مِن ْ بَعْدِهم ْ اَفَتُهْلِکُنا بِما فَعَل َ الْمُبْطِلُون َ». 
ترکیب واژه ألست
این تعبیر مرکب است از حرف استفهام «أ»، فعل ناقص «لَیْس َ» و ضمیر متصل مرفوع «ت ُ». کاربرد همزه در اینجا برای استفهام حقیقی نیست، بلکه برای انکار ابطالی است. همزه انکارِ ابطالی در مواردی به کار می رود که مابعد همزه، واقع شدنی نیست و مدعی واقع شدنش دروغگوست. به هر روی، اَلَسْت ُ مرکب از ۳ جزء است که قسمتی از یک جمله را تشکیل می دهد. 
کاربرد
کاربرد این واژه در ترکیب هایی چون «عالم الست »، «روزِ الست » یا «بزم الست » - که شکل اخیر بیش تر در ادبیات عثمانی به کار رفته - موجب شده است که الست به صورت اسم خاص درآید و نامی باشد برای مرحله ای از جهان هستی که به آن « عالم ذر » نیز می گویند. 
دلیل گواهی گرفتن از آدمیان.