احمد یکی از نامهای برجسته پیامبر اسلام (ص) است که در قرآن کریم نیز ذکر شده است. واژه احمد تنها یک بار در قرآن به عنوان نام پیامبر اسلام (ص) به کار رفته است، در جایی که عیسی (ع) بشارتی درباره ظهور پیامبری در آینده می‌دهد. از نظر دستور زبان عربی، این واژه به طور غالب به عنوان صیغه افعل تفضیل از ریشه حمد شناخته می‌شود و به معنای صفت تفضیلی و عالی از محمود به معنای ستودهتر یا از حامد به معنای ستاینده‌تر است. هرچند که از منظر قواعد مربوط به ساخت افعل تفضیل در صرف عربی، به ویژه در مکتب بصره، احتمال دوم بر احتمال اول برتری دارد. با این حال، در میان عالمانی که به دور از قواعد صرفی به این موضوع پرداخته‌اند، احتمال نخست همواره مورد توجه و پذیرش ویژه‌ای قرار گرفته است. برخی از پیشینیان، به جای استناد به قواعد دستوری، بر اساس متون روایی مانند این حدیث نبوی که می‌گوید: در روز قیامت ستایش‌هایی برای پیامبر(ص) گشوده می‌شود که برای هیچ کس پیش از او چنین ستایشی وجود نداشته است و او با این ستایش‌ها پروردگارش را می‌ستاید، مفهوم ستاینده‌ترین را بر ستوده‌ترین ترجیح داده‌اند. واژه احمد در یک مورد از قرآن مجید برای نامیدن پیامبر اسلام(ص) به کار رفته است، جایی که عیسی(ع) بشارتی درباره ظهور پیامبری در آینده ارائه می‌دهد.
احمد
لغت نامه دهخدا
احمد. [ اَ م َ ] ( اِخ ) ابن خیرالدین آیدینی گوزل حصاری معروف بخواجه اسحاق افندی. وی شمائل النبی تألیف ابوعیسی و مقدمةالادب زمخشری را به نام اقصی الارب فی ترجمةمقدمةالادب را بترکی ترجمه کرده است. وفات او به سال 1120 هَ. ق. بود.
فرهنگ معین
فرهنگ فارسی
حمیدتر، ستوده تر، بسیارستوده، ازنامهای پیغمبر
( صفت ) ۱ - ستودهتر حمیدهتر بغایت ستوده. ۲ - محمود ستوده. ۳ - علم برای مردان از جمله یکی از نامهای پیامبر اسم (ص ).
اوراست منظومه ایست در لغت شامل ۶۵٠ بیت
فرهنگ اسم ها
معنی: بسیار ستوده تر، پسندیده تر، نام پیامبر اسلام ( ص )، احمد، صفت تفضیلی از «حمد» به معنای کسی که کارش به ستایش رسیده است، همچنین «احمد» به معنای ستوده تر، یکی از نام های رسول اکرم ( ص ) است که حضرت عیسی بن مریم ( ع ) به آمدن آن بزرگوار در قرآن کریم مژده داد، «مبشراً برسول یأتی من بعدی اسمه احمد »، پس از خود به پیامبری به نام احمد مژده دهنده ام، همچنین رسول اکرم ( ص ) فرمود: «انا فی السماء احمد و فی الارض محمد» نام من در آسمان «احمد» و در زمین «محمد » است، هر کس نام فرزندش را «احمد» می گذارد نیّت کند که خلق و خوی پیامبر اکرم ( ص ) در فرزندش متبلور شود، مخصوصاً اگر مادر در ایّام شیر دهی با نام خدا و ذکر صلوات پستان به دهان فرزندش بگذارد و در دوران کودکی قداست این نام را حفظ کند، حسن خلق و سعه صدر و پاکی نفس و خوش نامی نصیب فرزندش خواهد شد، و بسیاری از فضائل و خوبی ها در وجود او جمع می شود کما اینکه پیامبر اعظم ( ص ) جامع جمیع فضائل انبیاء «سلام الله علیهم اجمعین» بوده اند، و هر پیامبری از پیامبران الهی مظهر یکی از صفات آن حضرت بوده اند، بقول جناب مولوی: نـام احمد نـام جملـه انبیاست چونکه صد آمد نود هم پیش ماست مؤلف هم می گوید: هر کـه احمد نام فرزندش نهد مـی شــود او بــنــده ذات احـــد بین احمد تا احـد میــم لباب سـرّ رحـمـت را بیابـد بـی حـجاب «محمد» و «احمد» و «محمود» نام هایی هستند که هر گاه بنام افراد برده شوند فرشتگان به ذکر صلوات برای صاحبان نام مشغول می شوند که خیر و برکت فراوانی را برای آنان بدنبال خواهد داشت، ( عربی ) ستوده ترین، ( در اعلام ) یکی از نام های حضرت محمد ( ص )، بسیار ستوده، یکی از نامهای پیامبر ( ص )
جملاتی از کلمه احمد
تو را در دین احمد مقتدا اوست تو را رهبر به‌سوی مرتضا اوست
نظر کن نور احمد در درونت دلا تا هست اینجا رهنمونت
جمالی داد احمد را بدرگاه که چاک افتاد زان در سینهٔ ماه
