احتضار به وضعیت جسمی و روحی فردی که در حال مرگ است، اشاره دارد. این حالت ممکن است با احساس درد، ترس، یا آرامش همراه باشد.
مفاهیم دینی: در متون دینی، به خصوص در اسلام، احتضار به عنوان زمانی مهم تلقی می‌شود که فرد باید به حسابرسی اعمال خود فکر کند و در این زمان ممکن است احساسات مختلفی را تجربه کند.
آثار و نشانه‌ها: در این مرحله، نشانه‌های جسمی مانند کاهش فعالیت‌های حیاتی، تنگی نفس، و کاهش هوشیاری نمایان می‌شود. همچنین، ممکن است فرد به یادآوری خاطرات یا ارتباط با عزیزان خود بپردازد.
پذیرش مرگ: احتضار می‌تواند فرصتی برای فرد باشد تا با مرگ خود کنار بیاید و با آرامش بیشتری به پایان زندگی خود نزدیک شود.
در آیات پایانی سوره در تکمیل بحث معاد، حالت احتضار و لحظه مرگ آورده شده‌است تا به منکرین معاد بگوید در اینجا هم کاری از شما برای کمک به شخص محتضر ساخته نیست و بدانید که این سرنوشت نیز در انتظار شماست و شما نیز همچون او این لحظات را تجربه خواهید کرد. در شان نزول آیه آخر سوره در مجمع البیان روایتی از عقبه بن عامر جهنی آمده‌است که به هنگام نزول آیه «فسبّح باسم ربّک العظیم» پیامبر به مسلمانان امر کرد که آن را در رکوع خود قرار دهند.
جان فدای لعل جان بخشت که گفتی حاضرم بر سر هر مؤمن و کافر، به وقت احتضار
در میان نظریه‌پردازان عصر پهلوی احسان نراقی چهره‌ای آشناست. وی از معدود اندیشمندانی محسوب می‌شود که به‌رغم برخی انتقاداتش از روش سیاسی حاکم بر دورهٔ پهلوی، هرگز با حاکمیت وقت از در مخالفت وارد نشد و تا واپسین ماه‌های حضور شاه در ایران، چندین بار با او ملاقات کرد و شاید به نوعی امیدوار بود تا توصیه‌های او کورسویی برای نجات کشتی طوفان‌زدهٔ در حال احتضار رژیم پهلوی باشد.
