به فردی اطلاق می‌شود که در حوزه سبک‌شناسی، اعم از زبان‌شناسی، ادبیات، یا هر حوزه دیگری که به تحلیل و بررسی سبک‌ها می‌پردازد، تخصص و دانش دارد. این پژوهشگران و کارشناسان، با استفاده از روش‌ها و معیارهای علمی، ویژگی‌های منحصر به فرد یک اثر، یک دوره زمانی، یا حتی یک فرد را در نحوه بیان، نگارش، یا خلق آثار هنری مورد تجزیه و تحلیل قرار می‌دهند. هدف اصلی آنها، شناسایی الگوهای تکرارشونده، نوآوری‌ها، و عناصر متمایزکننده است که به یک سبک، هویت وcharity می‌بخشد.
فعالیت‌های آن شامل طیف وسیعی از پژوهش‌ها می‌شود. ایشان ممکن است به بررسی تطبیقی سبک نویسندگان مختلف، تحلیل تحول سبک در طول تاریخ یک زبان یا ادبیات خاص، یا حتی تعیین مؤلف یک اثر ناشناس بر اساس ویژگی‌های سبکی آن بپردازند. این تحقیقات، که اغلب نیازمند دقت نظر بالا و تسلط بر مباحث نظری و عملی سبک‌شناسی است، به درک عمیق‌تر از ارتباط میان فرم و محتوا، و همچنین تأثیر بافت فرهنگی و تاریخی بر شکل‌گیری سبک‌ها کمک شایانی می‌کند.
در نهایت، اهمیت آن در حفظ و انتقال میراث فرهنگی و فکری نمود پیدا می‌کند. با تحلیل و تبیین سبک‌ها، ایشان نه تنها به غنای دانش بشری در حوزه‌های مختلف می‌افزایند، بلکه با روشن ساختن مسیرهای خلاقیت و نوآوری، الهام‌بخش نسل‌های آینده در خلق آثار بدیع و ماندگار خواهند بود. سبک‌شناسی، به عنوان رشته‌ای پویا، همچنان به تکامل خود ادامه می‌دهد و نقش سبک‌شناسان در کشف لایه‌های پنهان معنا و زیبایی در آثار بشری، همچنان کلیدی و حیاتی است.