رواء

«وَ کَواعِبَ» ای جواری عذاری جمع کاعب و هی النّاهدة الّتی بلغت النّکاح و ظهر ثدیها و نتأ نتوء الکعب. «أَتْراباً» ای مستویات فی السّنّ علی سنّ ثلاث و ثلاثین سنة. فقیل: اراد بذلک ازواجهنّ من الآدمیّات، و قیل: هنّ الحور و لیس المراد بذلک صغر السّنّ، لکنّ المراد رواء الشّباب، ای ماء الشّباب جار فیهنّ لم یشبن و لم یتغیّر عن حدّ الحسن حسنهنّ.

ستاره را ز رواء تو کیک دریاچه زمانه را ز سخای تو ریگ در موزه

و یک روز چوبی در دست داشت و هر دو سر آتش در گرفته گفتند چه خواهی کرد گفت: می‌روم تا بیک سر این دوزخ را بسوزم و بیک سر بهشت راتا خلق را پرواء خدا پدید آید.

والعرش مرآت کل ذی فکر فیه تجلی رواء بغداد