خفیف العنان اصطلاحی است که به سوارکار ماهر و چابکی اطلاق می‌شود که به آسانی بر اسب خود مسلط است و می‌تواند با سرعت و دقت بالا، مانورهای مختلفی را اجرا کند. این عبارت، تصویری از یک سوارکار زبردست را تداعی می‌کند که عنان اسب را در اختیار دارد و با مهارت، آن را هدایت می‌کند، گویی که اسب و سوار یکی شده‌اند. این درجه از هماهنگی و تسلط، حاصل سال‌ها تمرین و تجربه است و نشان‌دهنده پیوند عمیق میان سوارکار و مرکبش می‌باشد.
در فرهنگ سوارکاری و نبرد، خفیف العنان بودن یک مزیت حیاتی محسوب می‌شد. سوارکاری که بتواند در اوج سرعت، جهت اسب را تغییر دهد، بایستد یا به سرعت دوباره به تاخت ادامه دهد، در میدان نبرد بسیار کارآمدتر عمل می‌کرد. این چابکی به او امکان می‌داد تا از حملات دشمن جاخالی دهد، موقعیت‌های استراتژیک بهتری کسب کند و حملات دقیقی را ترتیب دهد. بنابراین، این صفت نه تنها نشان از مهارت فردی، بلکه بیانگر کارایی عملی در موقعیت‌های حساس نیز بود.