خط آرامی، یکی از سیستم‌های نوشتاری باستانی متعلق به گروه زبان‌های سامی است که ریشه‌های آن به هزاره دوم پیش از میلاد در منطقه آرام‌نهرین برمی‌گردد. این خط به عنوان منبعی برای ایجاد الفباهای متعددی مانند عبری، سریانی، پهلوی و براهمی (هندی) شناخته می‌شود. اهمیت این خط در تاریخ به حدی است که به عنوان مادر بسیاری از الفباهای مدرن در خاورمیانه و آسیا به شمار می‌آید. در دوران امپراتوری‌های بزرگ مانند هخامنشیان، خط آرامی به عنوان زبان میانجی بین ملت‌ها و فرهنگ‌های مختلف مورد استفاده قرار می‌گرفت. این کاربرد به انتقال اطلاعات و فرهنگ‌ها کمک شایانی کرده و بر غنای زبان‌ها و نوشتارهای دیگر تأثیر گذاشته است. به همین دلیل، خط آرامی نه تنها یک ابزار نوشتاری، بلکه پلی فرهنگی در تاریخ بشریت محسوب می‌شود.
خط آرامی
لغت نامه دهخدا
فرهنگ فارسی
ویکی واژه
خطی است که توسط آرامیها و با اقتباس از خط فنیقی شکل گرفته و می‌توان گفت اولین سامانه نوشتاری در دنیای باستان بود.
جمله سازی با خط آرامی
می‌توان گفت خط عربی نیز با واسطه خط نبطی از خط آرامی به وجود آمده‌است. خط عربی به اجمال بنابر گفته جرجی زیدان چنین است.