«تکواژ» کوچک‌ترین واحد معنایی یا دستوری زبان است که قابل تجزیه به بخش‌های کوچکترِ دارای معنا نیست. این واژه در زبان‌شناسی برای اشاره به جزء بنیادین ساخت واژه‌ها به‌کار می‌رود و می‌تواند به تنهایی کلمه باشد یا در ترکیب با عناصر دیگر، واژه‌های پیچیده‌تری را بسازد.
تکواژها به دو دسته اصلی تقسیم می‌شوند: نوع آزاد و نوع وابسته. نوع آزاد می‌تواند به‌صورت مستقل در جمله ظاهر شود، مانند «خانه» یا «کتاب». در مقابل، نوع وابسته به تنهایی معنای کامل ندارد و باید به کلمه‌ای دیگر متصل گردد، مانند «ها» در «کتاب‌ها» یا «تر» در «بهتر».
تکواژ نقشی اساسی در ساختار واژه و جمله دارد، زیرا واحد پایه‌ای معنا و دستور محسوب می‌شود. زبان‌شناسان با بررسی آن‌ها، ساخت درونی واژه‌ها و شیوه‌ی گسترش زبان را تحلیل می‌کنند. به همین دلیل، شناخت تکواژ برای درک علمی زبان و فرایند واژه‌سازی اهمیت زیادی دارد.