Turning یکی از روشهای شکلدهی فلزات است که با استفاده از ماشین تراش صورت میگیرد. در این فرایند، فلزی که معمولاً به شکل استوانهای است (البته سایر اشکال نیز قابل استفادهاند)، با سرعت و قدرت مشخص در حال چرخش قرار میگیرد و تیغچههای تراشکاری با حرکت بر روی سطح آن اقدام به برادهبرداری میکنند. عمق و سرعت این عملیات بهدقت تنظیم میشوند تا نتیجه مطلوب حاصل شود.
حرکت قطعه در این فرایند میتواند بهصورت یک خط مستقیم یا بر اساس ترکیبی از منحنیها و زوایا باشد. بهطور معمول، واژه تراشکاری برای ایجاد سطوح خارجی استفاده میشود، در حالی که برای تولید سطوح داخلی از اصطلاح بورینگ استفاده میگردد. از همین رو، عبارت تراشکاری و بورینگ گاهی به مجموعهای بزرگتر از فرآیندهای مرتبط با تراشیدن اطلاق میشود.
این عملیات هم بهصورت دستی با دستگاههای تراش سنتی که نیازمند نظارت مداوم اپراتور هستند و هم بهکمک دستگاههای اتومات قابل انجام است. دستگاههای اتوماتیک امروزی، خاصه نوع CNC (کنترل عددی)، بسیار محبوب و پرکاربرد هستند. یکی از ابتداییترین فرآیندهای ماشینکاری است که قطعه موردنظر در آن میچرخد، در حالی که ابزار برشی تکنقطهای به موازات محور چرخش حرکت میکند. این عملیات هم برای سطح داخلی و هم برای سطح خارجی قطعات قابل انجام است. معمولاً قطعات تراشکاریشده از فرآیندهایی چون ریختهگری، آهنگری یا اکستروژن حاصل شدهاند و سپس تحت عملیات نهایی قرار میگیرند.
تراشکاری. [ ت َ ] ( حامص مرکب ) عمل تراشکار، چون خواهند ابزاری سازند و یا قطعه فرسوده ماشینی را عوض کنند قطعه آهن یا پولادی را در ماشین های مخصوصی قرار دهند و با دقت کافی و تراشیدن آن قطعه از آهن و پولاد ابزار مورد نظر را سازند. رجوع به تراشکار شود.
۱. شغل و عمل تراشکار.
۲. (اسم ) کارگاهی که در آنجا اشیای فلزی را تراش می دهند.
۱- عمل و شغل تراشکار. ۲- ( اسم ) محل و کارگاه تراشکار.
تراشکاری ( به انگلیسی: Turning ) عبارت است از شکل دهی فلزات به روش براده برداری با استفاده از ماشین تراشکاری. در این روش از شکل دهی فلزات، فلز که عمدتاً به شکل استوانه است ( البته اشکال دیگر فلز نیز قابل استفاده است )، با قدرت و سرعت معین به چرخش درآمده و با حرکت تیغچه های تراشکاری بر روی آن، عمل براده برداری با عمق و سرعت معین انجام می شود.
محور حرکت قطعه می تواند خط صاف یا در راستای مجموعه ای از منحنی ها و زوایا باشد. معمولاً اصطلاح تراشکاری برای توضیح تولید سطح خارجی با عمل تراش به کار برده می شود، در حالی که برای تولید سطوح داخلی از واژه بورینگ استفاده می شود؛ به همین دلیل، عبارت «تراشکاری و بورینگ» برای خانواده بزرگ تری از فرایندها به نام تراشیدن استفاده می شود.
تراشکاری می تواند به صورت دستی با دستگاه تراش سنتی که نیازمند نظارت دائمی اپراتور می باشد یا با استفاده از دستگاه تراش اتومات انجام شود. امروزه رایج ترین دستگاه اتومات CNC ( کنترل عددی ) می باشد.
این فرایند از ابتدایی ترین فرایندهای ماشین کاری می باشد که بخش مورد تراشکاری، می چرخد درحالیکه ابزار برشی تک نقطه موازی با محور چرخش حرکت می کند. تراشکاری می تواند روی سطح داخلی یا خارجی جسم انجام شود. قطعه مورد تراشکاری عموماً قطعه کاری است که تحت عملیات های ریخته گری، آهنگری، اکستروژن تولید شده است.
الف ) بواسطه compound slide
ب ) ضمیمه تراشکاری مخروطی
ج ) با استفاده از یک ضمیمه کپی هیدرولیکی
د ) توسط دستگاه CNC ناال. این روش بیشتر برای تراشکارهای آماتور به کار می رود.
در این فرایند قلم شیار تراش در راستای شعاع قطعه به آرامی در داخل آن نفوذ می کند و شیاری برابر با پهنای قلم بر روی سطح خارجی قطعه استوانه ای ایجاد می کند.
یک ابزار تراش تک نقطه ای با حرکت در شعاع قطعه کار، در پیشانی قطعه کار، تراش می دهد تا سطح بیرونی آنرا صاف کند. عمق پیشانی تراشی معمولاً کم می باشد و با یک گام تراش ابزار به پایان می رسد. پیشانی قطعه به قسمت ابتدایی یا انتهایی آن می گویند.
برای پیچ تراشی با استفاده از ماشین تراشکاری از رنده های پیچ بری استفاده می شود. رنده های پیچ بری جزئی از رنده های فرم بوده و لازم است که فرم لبه برنده آن ها با فرم شیار دندانه پیچ مطابقت داشته باشد. حال با استفاده از ابزار مخصوص و استفاده از میلهٔ هادی و استفاده از روش های گرداندن قطعه یا استفاده از ساعت پیچ تراشی؛ پیچ تراشیده می شود.