«بددهن» صفتی است برای کسی که در گفتار خود از الفاظ زشت، رکیک یا توهین‌آمیز استفاده می‌کند. این واژه بیشتر به نوع بیان و شیوه سخن گفتن فرد اشاره دارد، نه صرفاً به محتوای معمولی حرف‌های او. این خصلت معمولاً نشانه‌ی بی‌احترامی و نداشتن نزاکت در ارتباطات روزمره است.
ویژگی اصلی فرد بددهن آن است که سخنانش به‌طور مستقیم موجب رنجش و آزار دیگران می‌شود. این نوع گفتار می‌تواند شامل ناسزاگویی، تحقیر یا به‌کار بردن کلمات خشن باشد. از نظر اجتماعی، این خصلت رفتاری ناپسند به شمار می‌رود و اغلب باعث فاصله گرفتن دیگران از فرد می‌شود.
در فرهنگ و ادب فارسی، «بددهن» در برابر «خوش‌زبان» یا «خوش‌بیان» قرار دارد. این واژه بار اخلاقی منفی دارد و معمولاً در توصیف شخصیت یا رفتار کسانی به‌کار می‌رود که رعایت ادب در کلام را نمی‌کنند. بنابراین، «بددهن» تنها یک ویژگی زبانی نیست، بلکه نشانه‌ای از رفتار و منش فرد نیز محسوب می‌شود.