ابوالکلام یعنی پرسخن به معنای کسی است که زیاد صحبت می‌کند یا پرحرف است. اما عبارت کنیه زاغ است به مناسبت زیاد آواز خواندنش نشان می‌دهد که زاغ در این بافت، استعاره‌ای از فردی پرحرف و پرهیاهو است؛ گویی آواز خواندن زیاد زاغ، نمادی از پرحرفی او تلقی شده است. این کاربرد، نشان‌دهنده خلاقیت زبان فارسی در به‌کارگیری استعاره‌ها و تشبیه‌ها برای توصیف ویژگی‌های انسانی است.
در زبان فارسی، استفاده از نام پرندگان یا حیوانات برای توصیف رفتار انسان امری رایج است. زاغ، که اغلب به دلیل صدای خود و گاهی نیز به دلیل رنگ سیاه و ارتباط آن با امور منفی در باورهای عامیانه شناخته می‌شود، در این عبارت به نمادی از پرحرفی بدل شده است. این تشبیه، تصویری از فردی را در ذهن متبادر می‌کند که به طور مداوم و بدون توجه به محتوا یا اهمیت سخنانش، صدا تولید می‌کند. این جنبه از زبان، جنبه‌ای طنزآمیز و گاه انتقادی دارد و برای نقد رفتار پرحرفی به کار می‌رود.