آسم قلبی، که به آن آسم قلبی عروقی نیز گفته می‌شود، عارضه‌ای پزشکی است که در آن تنگی نفس به دلیل نارسایی بطن چپ قلب رخ می‌دهد. در این وضعیت، قلب قادر به پمپاژ مؤثر خون به سراسر بدن نیست، که منجر به تجمع خون در عروق ریوی و افزایش فشار در این ناحیه می‌شود. این افزایش فشار، مایعات را به درون کیسه‌های هوایی ریه‌ها (آلوئول‌ها) و بافت بینابینی ریه نشت می‌دهد، که نتیجه آن احساس تنگی نفس و دشواری در تنفس است.
مکانیسم بروز علائم
مکانیسم اصلی بروز علائم آن، احتقان ریوی ناشی از نارسایی قلبی است. زمانی که سمت چپ قلب ضعیف می‌شود، خون از ریه‌ها به طور کامل به سمت قلب پمپاژ نمی‌شود و در عوض در ریه‌ها جمع می‌گردد. این تجمع خون باعث افزایش فشار وریدی ریوی شده و در نهایت به افزایش فشار مویرگ‌های ریوی می‌انجامد. این افزایش فشار، دیواره‌های ظریف مویرگ‌ها را قادر می‌سازد تا مایعات را به فضای آلوئولی منتقل کنند. تجمع مایعات در ریه‌ها (ادم ریوی) توانایی تبادل اکسیژن و دی‌اکسید کربن را مختل کرده و باعث بروز تنگی نفس، سرفه (گاهی همراه با خلط کف‌آلود صورتی رنگ) و احساس خفگی می‌شود.
تمایز از آسم
با وجود شباهت علائم، این نوع با آسم واقعی (برونشیال) تفاوت‌های اساسی دارد. آسم برونشیال یک بیماری التهابی مزمن مجاری هوایی است که با انقباض عضلات صاف اطراف برونش‌ها، افزایش تولید مخاط و تورم دیواره مجاری هوایی مشخص می‌شود. این در حالی است که آسم قلبی منشأ قلبی دارد و علائم تنفسی آن نتیجه مستقیم اختلال در عملکرد پمپاژ قلب است. تشخیص دقیق افتراقی بین این دو وضعیت برای انتخاب درمان مناسب، که در آسم قلبی بر بهبود عملکرد قلب و کاهش احتقان ریوی متمرکز است، حیاتی است.