مناطحه. [ م ُ طَ/ طِ ح َ / ح ِ ] ( از ع ، اِمص ) مناطحة. به یکدیگر شاخ زدن ، مجازاً زد و خورد. مدافعه : این پادشاه که دایم عمر باد، در ایام مناطحه ایشان پای در دامن وقار کشید. ( ترجمه تاریخ یمینی چ 1 تهران ص 11 ).وجود دو فحل در رمه به مناطحت کشد. ( ترجمه تاریخ یمینی ایضاً ص 212 ). سلطان از کثرت لغط و سورت شطط ایشان تغافل نمود تا در آن مناطحه سر بر هم می زدند. ( ترجمه تاریخ یمینی ایضاً ص 332 ). بی مناطحه و مقابله از محامات ثغر اسلام و محافظت بیضه ملک تفادی نمودند.( المعجم چ مدرس رضوی چ 1 ص 5 ). رجوع به مناطحة شود. - مناطحه کردن ؛ مجازاً زد و خورد کردن : با کوه مناطحه کردن سر به باد دادن است. ( ترجمه تاریخ یمینی ).
فرهنگ معین
(مُ طَ حَ یا طِ حِ ) [ ع . مناطحة ] ۱ - (مص م . ) شاخ زدن به یکدیگر. ۲ - دفع کردن . ۳ - (اِمص . ) شاخ زنی . ۴ - دفع ، مدافعه .
۱ - ( مصدر ) شاخ زدن بیکدیگر . ۲ - دفع کردن . ۳ - ( اسم ) شاخ زنی . ۴ - دفع مدافعه : [ و بی مناطحه و مقابله از محامات ثغر اسلام و محافظت بیضه ملک تفادی نمودند . ] ( المعجم . مد . چا . ۵ : ۱ ) با یکدیگر سروزدن . شاخ زدن گاو و جز آن
ویکی واژه
مناطحة شاخ زدن به یکدیگر. دفع کردن. شاخ زنی. دفع، مدافعه.
