بزباز

لغت نامه دهخدا

بزباز. [ ب َ ] ( اِ ) به عربی بسباسه خوانند و بعضی گویند پوست جوز است و بعضی دیگر گویند شکوفه و گل و بهار جوز است. ( برهان ) ( آنندراج ) ( از انجمن آرای ناصری ). بسباسه که قشر دوم جوزبوا باشد. ( ناظم الاطباء ). بسباس. ( شرفنامه منیری ). یک نوع دوائی است. ( فرهنگ شعوری ) :
فلفل و میخک و بزباز و کبابه چینی
جوز بویا بود و هیل و قرنفل در کار.بسحاق اطعمه.
بزباز. [ ب ُ ] ( نف مرکب ) یعنی کسی که بز را تعلیم بازی و جستن و رقاصی دهد، عامل آن عمل را بزباز و آن عمل را بزبازی گویند. ( انجمن آرای ناصری ) ( آنندراج ). شعبده بازی که بز و بوزینه را با هم می رقصاند. ( ناظم الاطباء ) ( فرهنگ فارسی معین ) :
پهلوان طاهر بزباز که چندین زین پیش
دهر دون زاده بدش منصب مخلص خانی.محسن دباغی ( از بهار عجم ).من گرگ پیر فضلم و بزباز این فلک
میراندم بهر طرفی همچو گوسفند.ملک الکلام بهاءالدین محمد ( از بهار عجم ).|| آنکه بازی کردن بزرا دوست دارد. ( فرهنگ فارسی معین ).
بزباز. [ ب َ ] ( ع ص ) غلام سبک روح در سفر. ( ناظم الاطباء ) ( منتهی الارب ). بزابز. ( ناظم الاطباء ). || ( اِ ) نای آهنین که بر دهان دمه آهنگران باشد. || فرج. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ).

فرهنگ عمید

نوازندۀ دوره گردی که ساز می زند و بز را به رقص وامی دارد.
= بسباسه

فرهنگ فارسی

غم سبک روح در سفر بزابز .
( اسم ) ۱- آنکه بازی کردن با بررا دوست دارد . ۲- شعبده بازی که برو بوزینه را با هم می رقصاند .