دانشنامه آزاد فارسی
فقیه اخباری امامی. نخست از اصولیان بود و علم اصول را در شیراز نزد تقی الدین محمد نسابه فراگرفت. به توصیه و تشویق پدر همسر و استاد خود، میرزا محمد استرابادی، معروف به صاحب رجال، به مطالعه در اخباریگری پرداخت؛ بدین گونه گرایش به اخباریه در قرن۱۱ق به دست او با نوشتن الفوائد المدنیّة فی الرد علی من قال بالاجتهاد والتقلید فی الاحکام الالهیة احیا شد و به سرعت توسعه یافت؛ چندان که اخباریگری در نیمه اول قرن ۱۲ق بر همۀ مراکز علمی شیعه مسلط شد. با اجتهاد مخالف بود و سنت را تنها منبع فقاهت می دانست و عقل را در کشف حقایق و احکام ناتوان می شمرد. تقلید را نمی پذیرفت و بر آن بود که همه باید مقلّد امامان معصوم (ع) باشند. از صاحب معالم و صاحب مدارک اجازۀ روایت داشت. سید زین العابدین حسینی، صاحب مفرحة الانام فی تأسیس بیت الله الحرام، که در تجدید بنای کعبه دخالت داشت و شیخ حسین ظهیری عاملی عینانی که استاد حُرّ عاملی بود، هردو از شاگردان او بودند. استرآبادی در حدیث و کلام نیز دارای تألیفاتی بود. از آثارش: شرح اصول کافی؛ فوائد دقائق العلوم و حقائقها؛ رسالة فی البداء؛ رسالة فی طهارة الخمر و نجاستها؛ حاشیة علی شرح المدارک.
