فقوس

لغت نامه دهخدا

فقوس. [ ف ُ ] ( ع مص ) مردن. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). رجوع به فقز و فقس شود. || تخم شکستن مرغ و بچه بیرون آوردن از آن. || تباه کردن بیضه را. || کشتن جانور را. || بازداشتن از کاری. || به موی گرفته بزیر کشیدن. ( منتهی الارب ). معانی اخیر را مؤلف اقرب الموارد در ذیل مصدر «فقس » آورده است. رجوع به فقس شود.
فقوس. [ ف َق ْ قو ] ( ع اِ )خربزه شامی که آن را حبحب نیز نامند. ( منتهی الارب ). اهل یمن آن را حبحب میگویند. ( از اقرب الموارد ).
گزارش محتوای نامناسب
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم
فال کارت فال کارت فال عشق فال عشق فال نوستراداموس فال نوستراداموس فال قهوه فال قهوه