لغت نامه دهخدا
غبیط. [ غ َ ] ( اِخ ) وادئی است. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). نام وادئی است و از آن است صحراءالغَبیط،در کتاب ابن السّکیت در شعر امروءالقیس :
فألقی بصحراءالغبیط بَعاعَه
نزول الیمانی ذی العیاب المخول.( معجم البلدان ). || زمینی است مر بنی یربوع را. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). قطعه زمینی است آن بنی یربوع. و گویند در حزن بنی یربوع که میان کوفه و قید قرار دارد دره هایی است که از جمله آنها غبیط و ایاد و دوطلوع و ذوکریت است. ( معجم البلدان ). رجوع به عیون الاخبار ج 1 حاشیه ص 77 و العقدالفرید چ مصر به اهتمام محمد سعید العریان ج 6 ص 54، 55، 56 و 57 شود. || یوم الغبیط، همان یوم اعشاش است ، یومی ( جنگ ) است بنی یربوع را نه مجاشع را.جریر گوید:
و لو شهدت یوم الغبیط مجاشعُ
و لانقلان الخیل من قُلتی نسر.( مجمع الامثال میدانی ).یاقوت آرد: یوم الغبیط از افضل ایام عرب است و آن را «یوم غبیطالمَدرَة» و «غبیط الفردوس » می گویند، و آن روزی است از برای بنی یربوع نه مجاشع ( آنگاه شعر جریر را به عنوان شاهد آرد ). و در همین روز عتیبةبن الحارث بن شهاب الیربوعی ، بسطام بن قیس را اسیر کرد و بسطام چهارصد شتر فدیه داد و آزاد شد. ( معجم البلدان ).
