لغت نامه دهخدا
هشاشة. [ هََ ش َ ] ( ع مص ) شادمانی و سبکی نمودن. || خورسند شدن. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ). رجوع به هشاش شود. || نرم و سست شدن. ( اقرب الموارد ).
هشاشة. [ هََ ش ْ شا ش َ ] ( ع ص ) قربة هشاشة؛ مشکی که از وی آب چکد به سبب تنکی پوست. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ). و السید عاصم آن را به تخفیف ضبط کرده است. ( اقرب الموارد ).
