ستاگوی

لغت نامه دهخدا

ستاگوی. [ س ِ ] ( نف مرکب ) ستایشگوی. ثناگوینده. ستایش خوان :
چه گر من همیشه ستاگوی باشم
ستایم نباشد نکو جز بنامت.رودکی.و ثنا و ستا گوی او در بزم بذل مواهب. ( ترجمه تاریخ یمینی ص 474 ).

فرهنگ عمید

ثناگو، ثناخوان، ستایش کننده.

فرهنگ فارسی

ستایشگوی ثنا گوینده ستایش خوان