لغت نامه دهخدا
اضر. [ اَ ض َرر ] ( ع ص ) آنکه دندانهایش از هم نیاید. مؤنث : ضَرّاء. ( مهذب الاسماء ).
اضر. [ اَ ض ُرر ] ( ع اِ ) ج ِ ضَرّاء. فراء گفت : اگر بأساء و ضراء را براَبْؤُس و اَضُرّ جمع ببندند، چنانکه نَعماء بمعنی نعمت را بر اَنْعُم جمع می بندند، جایز است. ( از اقرب الموارد ) ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ). || ج ِ ضَرّ، مانند اَشُدّ. عدی بن زید عبادی گوید:
و ضلال الاضر جم من العیَ
ش یعفی کلومهن البواقی.( از تاج العروس ).
اضر. [ اَ رِن ْ ] ( ع اِ ) ج ِ ضِرْو. ( اقرب الموارد ). رجوع به ضرو شود.
