یادگیری سیار
دانشنامه عمومی
واوولاو شارپلز ( ۲۰۰۲ ) ، در تعریف خود از یادگیری سیار، بر جنبه هایی که مشخصهٔ خدمات سیار هستند تأکید کرده اند، در حالیکه لیونگ و چن ( ۲۰۰۳ ) ، بر ویژگی های مرتبط با زیر ساخت های ارتباطی مانند شبکه های بی سیم تمرکز کرده اند. در تعریف دیگر آمده است، یادگیری سیار عبارت است از سهولت یادگیری و دسترسی به مواد آموزشی برای کاربران وسایل سیار از طریق یک رسانهٔ بی سیم ( میلوا و همکاران، ۲۰۰۸ ) . کیگان ( ۲۰۰۴ ) به طور عمده بر سهولت حرکت وسایل تأکید کرده است. وی در این رابطه می گوید که من یادگیری سیار را، ارائهٔ آموزش و یادگیری از طریق دستیارهای دیجیتال شخصی، پالم تاپ ها، ابزارهای دستی، تلفن های هوشمند و تلفن های همراه تعریف می کنم، یعنی وسایلی که به راحتی قابل حمل باشند. اِلای ( ۲۰۰۵ ) ، نیز یادگیری سیار را به عنوان ارائه یادگیری از طریق وسایل سیار توصیف کرده است.
نی اسمیت و همکاران ( ۲۰۰۴، به نقل از میلوا و همکاران، ۲۰۰۸ ) ، در رابطه با دسته بندی مبانی فعالیت های یادگیری سیار می گویند، فعالیت های مبتنی بر یادگیری سیار به شش حیطه تقسیم می شود که چهار حوزهٔ آن به نظریه های یادگیری اساسی مربوط است. این نظریه ها عبارتند از: رفتارگرایی، ساختن گرایی، موقعیتی و مشارکتی. دو حوزه دیگر عبارتند از یادگیری غیررسمی و مادام العمر و یادگیری و آموزش حمایت شده که بیشتر با زمینه و کاربرد ارتباط دارند. از این شش رویکرد، رویکرد ساختن گرایی بر حسب توصیفی که از یادگیری دارد، برای یادگیری سیار مفید تر است. رفتارگرایی تنها به ارتباط بین عمل دانش آموز و پاسخ منفعلانه توجه دارد. رویکردهای موقعیتی و مشارکتی نیز بیشتر مربوط به روش هایی هست که یادگیری در آن ها معمولاً به یک فعالیت ساختن گرایانه منجر می شود ( همان منبع ) . اُمالی و همکاران ( ۲۰۰۵ ) ، نیز در مقالهٔ خود به همین تقسیم بندی اشاره کرده اند و کاربردهای این نظریه ها را در یادگیری سیار مورد بحث قرار داده اند.
