گساریدن

لغت نامه دهخدا

گساریدن. [ گ ُ دَ ] ( مص ) گساردن. در میان نهادن می و مانند آن. دادن می. مجازاً خوردن می و غم :
گهی می گسارید و گه چنگ ساخت
تو گفتی که هاروت نیرنگ ساخت.فردوسی.و رجوع به گساردن شود.
|| شکستن.( آنندراج ). || قطع شدن تب. افتادن تب : و این تب تبی لازم باشد و هیچ نگسارد و گساریدن او یا با بحران باشد و یا به مرگ. ( ذخیره خوارزمشاهی ). گاهی به حس یک ماده حرکت کند و نوبت خویش بدارد و گسارد و دیگر روز ماده دیگر حرکت کند و نوبت خویش بدارد بدین سبب علامتها، هر یک ظاهر باشد و گساریدن محسوس. ( ذخیره ٔخوارزمشاهی ). و آغاز تب نخستین و گساریدن آن تعلق به تاریخ عفونت نخستین دارد. ( ذخیره ٔخوارزمشاهی ). و اگر وقت انحطاط تا وقت گساریدن تب ، وقت عادت غذا خوردن بیمار باشد، سخت نیک باشد. ( ذخیره خوارزمشاهی ). و رجوع به گساردن شود.

فرهنگ معین

(گُ دَ ) (مص م . ) نک گساردن .

فرهنگ فارسی

۱ - نوشیدن ( مصدر ) آشامیدن ( شراب و غیره ) : گهی می گسارید و گه چنگ ساخت تو گفتی که هاروت نیرنگ ساخت . ۲ - باده دادن سقایت شراب . ۳ - زدودن محو کردن . ۴ - (مصدر ) برطرف شدن تبدر دو مانند آن : و اگر صداعی یا دردی دیگر باشد چون تب بگسارد زایل شود و گساریدن او بعرقی خوشبوی و پاکیزه باشد . ۵ - هضم شدن غذا .

ویکی واژه

نک گساردن.
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم