پاپژ

لغت نامه دهخدا

پاپژ. [ پ َ ] ( اِ مرکب ) زمین پست و بلند و ناهموار. || گل کهنه و نرم. طین. ( برهان ). و نیز رجوع به پژ شود.

فرهنگ معین

(پَ ) ( اِ. ) ۱ - زمین پست و بلند و ناهموار. ۲ - گل کهنه و نرم .

فرهنگ عمید

= پژ۱

فرهنگ فارسی

( اسم ) ۱ - زمین پست و بلند و ناهموار . ۲ - گل کهنه و نرم طین .
زمین پست و بلند و ناهموار

ویکی واژه

زمین پست و بلند و ناهموار.
گل کهنه و نرم.