دانشنامه اسلامی
درباره این ترجمه چند نکته گفتنی است:
خواجه نصیرالدین طوسی در آداب المتعلمین که در کتاب جامع المقدمات منتشر شده، چنین نوشته است: «الفصل الثامن: فی الشفقة و النصیحة. ینبغی أن یکون صاحب العلم مشفقا ناصحا؛ فالحسد یضرّ و لا ینفع، بل یشغله نیة تحصیل الکمال و ینبغی أن یکون همّة المعلّم أن یصیر المتعلّم فی قرنه عالما و یشفق على تلامذته بحیث فاق على علماء العالم و ینبغی لطالب العلم أن لا ینازع أحدا و لا یخاصمه؛ لأنّه یضیع الأوقات، فالمحسن سیجزى بإحسانه و المسیء سیکفیه مساوئه...» . مترجم محترم، چنین ترجمه کرده است: «فصل هشتم در مهربانى و نصیحت و اندرزکردن است. سزاوار است که طالب علم، مهربان و از روى اخلاص نیکخواه دیگران باشد و حسد نورزد که ضرر دارد و نفعی ندارد (چنان که از اخبار بسیارى حرمت آن و اجتناب از آن معلوم است)، بلکه سزاوار است که نیتش تحصیل کمال باشد و باید همت معلم آن باشد که شاگرد در زمان خودش عالم گردد و مهربانى کند بر او به طوری که از علماى اعلام برتری پیدا نماید و سزاوار است که طالب علم با کسى نزاع و دشمنى نکند؛ اولا وقتش تلف می شود و ثانیا نیکوکار به واسطه نیکی اش جزاى نیکو داده می شود و بدکار به واسطه بدی اش جزاى شرّ خواهد گرفت (پس دشمنى شما ثمره جز نفاق نخواهد داشت)». چنان که مشاهده می شود، ترجمه مذکور، درست است و از نظر زبانی، مطابق و گویا است و اشکال خاصی در آن مشاهده نشد؛ جز آنکه در برخی از موارد مطالبی در داخل پرانتز به آن افزوده که می توان آن را جزو شرح و توضیح دانست.
