مظنونات

لغت نامه دهخدا

مظنونات. [ م َ ] ( ع ص ، اِ ) در اصطلاح منطق قضایائی که افاده ظن غالب ( حکم راجح ) کند ولی نقیض حکم نیز ممکن باشد. چنانکه گویی فلان با دشمن من دوست است ، و هر که با دشمن من دوست است پس دشمن من است ، که ممکن است دوست دشمن تو باشد ولی دشمن تو نباشد. یا فلان شبها در بازارها میگردد و هر که شب در بازار میگردد دزد است ، که نقیض این حکم نیز محتمل است.

فرهنگ فارسی

( اسم ) جمع مظنونه ( مظنون ) : ۱ - ظن برده شده ها گمان برده شده ها . ۲- حکمی که از روی ظن باشد : مظنونات مانند حکم بانک کسی که در شب ببام کسی شود خاین بود . ( اساس الاقتباس )

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] مظنونات، نوعی از قضایای غیر یقینی هستند که ماده خطابه قرار می گیرند.
مظنونات، مشتق از ظن است. ظنّ دارای دو کاربرد است: ظنّ به معنای اعمّ (ظنّ مقابل یقین)؛ و ظنّ به معنای اخصّ.
← ظنّ به معنای اخصّ
در تنظیم این مقاله از منابع ذیل استفاده شده است: • صلیبا، جمیل، فرهنگ فلسفی.• مظفر، محمدرضا، المنطق.• خوانساری، محمد، منطق صوری.• شیرازی، قطب الدین، درة التاج (منطق).• سبزواری، ملاهادی، شرح المنظومة.• مجتهد خراسانی (شهابی)، محمود، رهبر خرد.• ابن سینا، حسین بن عبدالله، الاشارات و التنبیهات.• خوانساری، محمد، فرهنگ اصطلاحات منطقی.• مشکوةالدینی، عبدالمحسن، منطق نوین مشتمل بر اللمعات المشرقیه فی الفنون المنطقیه.