دانشنامه اسلامی
میرزا محمّدباقر بهاء ابن حسین ضیاء بن ملّااسماعیل بن محمدجعفر بن ملّا اسماعیل خواجوئی مازندرانی، عالم و شاعر ادیب در سال ۱۲۵۶ق در محلّه خواجوی اصفهان متولّد شده و از نوجوانی به کسب علم پرداخته و در ادبیات فارسی و عرب خصوصاً صرف و نحو و فنون نظم و نثر، نجوم، ریاضی و هندسه مهارت یافت. او خطوط نسخ و نستعلیق را خوش می نوشت و از طریق مکاتبات شرعی و موعظه مردم امرار معاش می کرد. شعر نیز می سرود و «بهاء» تخلّص می کرد و در سرودن مادّه تاریخ نیز مهارت داشت.
شیرازی، احمد بن ابوالحسن، حدیقه الشعراء، ج۱، ص۲۷۸-۲۸۰.
وی در سال ۱۳۱۶ق در سن ۶۰سالگی وفات یافته و جنب قبر پدر فاضل و هنرمند خود در تکیه فاضلان واقع در تخت فولاد مدفون شد.
مهدوی، سیدمصلح الدین، مختصری از آثار تاریخچه محلّه خواجو، ص۷۶.
کتب زیر از تالیفات اوست: ۱. «بهاءالجنان» به نظم و نثر در مصائب اهل بیت (علیهم السّلام) ۲. «دیوان اشعار»
