محاربی

لغت نامه دهخدا

محاربی. [ م ُ رِ بی ی ] ( ص نسبی ) منسوب است به محارب بن دثار. || منسوب است به قبیله محارب. ( از انساب سمعانی ).
محاربی. [ م ُ رِ ] ( اِخ ) محارب بن محمد المحاربی السدوسی ، مکنی به ابوالعلاء قاضی شافعی متوفی در 359 ( هَ. ق. ) از نسل محارب بن دثار. از مردم بغداد است و عالم به اصول و تألیفی در رد مخالفان از جهمیه و قدریه و غیر آنان دارد. ( الاعلام زرکلی ).
محاربی. [ م ُ رِ ] ( اِخ ) عبدالحق بن غالب بن عطیة ( 481 تا 542 هَ. ق. ). از محارب قیس غرناطی است و ابومحمد کنیه دارد. مردی مفسر و فقیه و دانای احکام و حدیث است و شعر نیز می سروده است و صاحب تألیفات است و به سال 541 یا 546 هَ. ق. در لورقه درگذشته است. ( الاعلام زرکلی ).
محاربی. [ م ُ رِ ] ( اِخ ) لقیط بن بکیر نصربن سعید از بنی محارب از قیس عیلان متوفی در 190 هَ. ق. مردی راوی و از دانایان به ادب و اخبار و از مردم کوفه است و شعری نیک دارد و تألیفاتی چون «النساء» و «السمر» و «اللصوص ». ( الاعلام زرکلی ).

فرهنگ فارسی

لقیط بن بکیر بن نصر

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] محاربی (ابهام زدایی). محاربی ممکن است اسم برای اشخاص ذیل باشد: • ابن عطیه محاربی، مفسر و محدث مالکی مذهب• تلید بن سلیمان محاربی کوفی، محدّث و راوی شیعی، مکنّا به ابوادریس از اصحاب امام صادق (علیه السلام)
...