دانشنامه اسلامی
این قاعده از قواعد رایج میان دانشمندان شیعه بوده و به این معنا است که به مقتضای درک عقل، انجام بعضی از کارها موجب سعادت انسان می گردد، اما عقل به همه آنها دست رسی ندارد، پس لطف خداوند اقتضا می کند آن چه را از نظر واقع برای سعادت انسان ضروری است، ولی او به آنها دسترسی ندارد، از راه شرع و به عنوان یک واجب دینی به او ابلاغ نماید تا از رستگاری باز نماند؛ از این رو، هر واجب شرعی، لطفی است در واجب عقلی و این «ضرورت اعتباری» یا همان وجوب و حرمت، ما را به آن «ضرورت عقلی» نزدیک می گرداند.
