دانشنامه اسلامی
این کتاب، به زبان عربی است و با نام «عوائد الایام من قواعد الفقهاء الاعلام» و «عوائد الایام من مهمات أدلة الاحکام» نیز شناخته می شود(الذریعة354/15، اعیان الشیعه 184/3).
این کتاب، از معروف ترین و مشهورترین آثار به جای مانده از مؤلف می باشد و در بین آثار فقهی متأخرین از جایگاه ارزش مندی برخوردار است و حاوی موضوعات مختلف فقهی، اصولی، ادبی و... می باشد.
از تاریخ شروع کتاب، اطلاع دقیقی در دست نیست، اما با توجه به اینکه مباحثی از کتاب، به کتاب «مستند الشیعة» - که در سال 1234ق، به پایان رسیده - ارجاع داده شده است(عوائد الایام صفحات 310، 311، 581 و الذریعة ج 14/21 و 15، ج 418/3) و با توجه به مطلبی که در آخر نسخه ی چاپ سنگی سال 1321ق، آمده است که «هذا آخر ما کتبه المصنف علیه الرحمة و الرضوان ثم وقعت الواقعة العظیمة و المصیبة العظیمة بعده بأیام فی ثانی ربیع 1245ق و توفی قدس سره»(مقدمه ی ناشر، صفحه 86)، مشخص می شود که کتاب، حدودا بین سال های 1234 تا 1245ق، نوشته شده است.
اثر یاد شده به جهت اهمیت آن، مورد توجه عالمان عصر مؤلف و پس از آن واقع شده و تنها کتاب فقهی او است که بر بعضی از مباحث آن، حواشی مفیدی از مبرزترین شاگرد وی، شیخ اعظم انصاری می توان یافت.(الذریعة354/15/)
[ویکی فقه] عوائد الایام فی بیان قواعد الاحکام و مهمات مسائل الحلال و الحرام (کتاب). «عوائد الایام فی بیان قواعد الاحکام و مهمات مسائل الحلال و الحرام»، تالیف ملا احمدبن محمدمهدی بن ابوذرنراقی کاشانی، معروف به فاضل نراقی (م ۱۲۴۵ ق)، است.
این کتاب، به زبان عربی است و با نام «عوائد الایام من قواعد الفقهاء الاعلام» و «عوائد الایام من مهمات ادلة الاحکام» نیز شناخته می شوداین کتاب، از معروف ترین و مشهورترین آثار به جای مانده از مؤلف می باشد و در بین آثار فقهی متاخرین از جایگاه ارزشمندی برخوردار است و حاوی موضوعات مختلف فقهی، اصولی، ادبی و... می باشد.از تاریخ شروع کتاب، اطلاع دقیقی در دست نیست، اما با توجه به اینکه مباحثی از کتاب، به کتاب « مستند الشیعة » - که در سال ۱۲۳۴ ق، به پایان رسیده- ارجاع داده شده است. و با توجه به مطلبی که در آخر نسخه ی چاپ سنگی سال ۱۳۲۱ ق، آمده است که «هذا آخر ما کتبه المصنف علیه الرحمة و الرضوان ثم وقعت الواقعة العظیمة و المصیبة العظیمة بعده بایام فی ثانی ربیع ۱۲۴۵ ق و توفی قدس سره» ، مشخص می شود که کتاب، حدودا بین سال های ۱۲۳۴ تا ۱۲۴۵ ق، نوشته شده است.اثر یاد شده به جهت اهمیت آن، مورد توجه عالمان عصر مؤلف و پس از آن واقع شده و تنها کتاب فقهی او است که بر بعضی از مباحث آن، حواشی مفیدی از مبرزترین شاگرد وی، شیخ اعظم انصاری می توان یافت.
