دانشنامه آزاد فارسی
صفّارزاده، طاهره
(تخلص: مردمک) شاعر ایرانی. در دانشگاه های تهران و آیوا (امریکا) ادبیات انگلیسی و نقد ادبی خواند و به تدریس در مراکز علمی، به ویژه دانشگاه ملی (شهید بهشتی بعدی)، پرداخت. از شعر کلاسیک آغاز کرد و به اقلیم شعر جدید رسید. از سویی نگاهی متفاوت به زبان داشت و از دیگر سو به اسطوره و مفاهیم دینی توجه نشان می داد. ازجملۀ دفترهایش می توان اشاره کرد به رهگذر مهتاب (تهران، ۱۳۴۱)، طنین در دلتا (تهران، ۱۳۴۹)، سدّ و بازوان (با مقدمۀ محمد حقوقی، تهران، ۱۳۵۰)، سفر پنجم (تهران، ۱۳۵۸)، دیدار صبح (شیراز، ۱۳۶۶)، روشن گران راه (تهران، ۱۳۸۴). پس از ۱۳۵۷ موضوع های مربوط به انقلاب اسلامی، جنگ تحمیلی و چشم اندازهای اخلاقی و دینی، به ویژه تعالیم قرآن، در شعرهایش بازتاب گسترده ای داشت. درخور یادآوری است که ترجمه ای از قرآن به زبان های فارسی و انگلیسی از او دردست است (تهران، ۱۳۸۰). در زمینۀ شیوه و مبانی ترجمه نیز آثاری دارد. در مجموع، شعرهای او در مجموعۀ شعرهای نسل دوم شاعران نیمایی قرار می گیرد.
