لغت نامه دهخدا
ز بوی خلق تو بر موضع شتاب و درنگ
گل و سمن شکفاند بهار آتش و آب.مسعودسعد.روضه معرفت را تازه میگرداند و درخت شوق را بشکفاند. ( نوروزنامه ).
چو بنگرم به رخ چون گل شکفته او
ز طبع گل شکفانم به گلستان سخن.سوزنی.تا او نخواهد صبا پرده گل نشکفاند. ( سعدی گلستان ).
- زیغال شکفاندن ؛ به خنده و خروش آوردن قدح :
شکفت لاله تو زیغال بشکفان که همی
ز پیش لاله به کف برنهاده به زیغال.رودکی.رجوع به زیغال شود.
