معنی رقبی | لغت یاب

لغت نامه دهخدا

رقبی. [ رُ با ] ( ع اِ ) عطا کردن چیزی باشد به کسی بدین شرط که هر کس از آن اول بمیرد آن چیز به ورثه او بازگردد یا دادن خانه یا زمین ، کسی را که تا حیات خود از آن نفع گیرد و بعد مرگش به دیگری برسد، اوان تقول ان مت قبلی فهی لی و ان مت قبلک فهی لک و هی من المراقبة لِاءَن کل واحد منهما یرقب لموت صاحبه. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). بخشیدن چیزی به کسی به شرطی که هرکدام مرد به ورثه او برسد، یا اگر یکی مرد از آن دیگری باشد. ( از اقرب الموارد ). عمری و رقبی و سکنی عبارت از یک نوع حق انتفاع است. قسمی وقف بر شخصی که واقف گوید: فلان خانه و مثل آن از تو؛ اگر من پیش از تو بمیرم همیشه از توو اگر من پس از تو بمیرم از من. تملیک بمدت حیات. ( یادداشت مؤلف ). رجوع به کشاف اصطلاحات الفنون شود.

فرهنگ معین

(رُ با ) [ ع . ] (اِ. ) حق انتفاعی که به موجب عقدی از جانب مالک برای مدتی معین به شخصی داده شود.

فرهنگ عمید

نوعی حق انتفاع برای مدت معین که مالک در اختیار دیگری می گذارد.

فرهنگ فارسی

( اسم ) حق انتفاعی که بموجب عقدی از جانب مالک برای مدتی معین بشخصی داده شود حق رقبی .

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] مسلط کردن دیگری بر عینی همچون خانه جهت استفاده رایگان از آن در مدتی معین را رُقبی می گویند.
رقبی یا از رقبه، به معنای ملک، گرفته شده است، که در این صورت همیشه به صورت اضافه به کار می رود، مانند رقبة الارض، یعنی خود زمین، صرف نظر از ساختمان یا زراعتی که در آن است. یا از ارتقاب، مراقبه، ترقب، به معنای انتظار، گرفته شده است، بدین بیان که هر یک، در انتظار سپری شدن مدت تعیین شده اند.
معنای اصطلاحی رقبی
مفهوم رقبی در اصطلاح فقه و حقوق نزدیک به معنای لغوی آن است، زیرا مالک، متاع خود را تا مدت معیّنی به شخصی تسلیم می کند تا از منافع آن بهره مند شود. مثلاًَ صاحب خانه ای حق سکونت و استفاده از آن را برای یک سال یا بیش تر به دیگری واگذار می کند تا خود و خانواده اش از آن استفاده کنند و دیگران محروم باشند. این اعطا به ملاحظه انتظار تمام شدن مدت تعیین شده، رقبی نامیده می شود.
تعریف رُقبی در کلمات فقهاء
رُقبی در کلمات فقها همراه سکنی و عمری به کار رفته است. در تعریف آن سه دیدگاه وجود دارد.
← تعریف اول
...