استوای آسمان، که به آن استوای سماوی نیز گفته می‌شود، یک خط فرضی با اهمیت بنیادی در علم نجوم است. این خط، در حقیقت، تصویر امتداد یافته‌ی استوای زمین بر روی کره‌ی آسمان محسوب می‌شود. این دایره‌ی عظیمه، کره‌ی آسمان را به دو نیمکره‌ی شمالی و جنوبی تقسیم می‌کند و مرز مشخصی بین آن‌ها ایجاد می‌نماید. این مفهوم، اساس و بنیان دستگاه مختصات استوایی را تشکیل می‌دهد که یکی از پرکاربردترین سیستم‌ها برای تعیین موقعیت اجرام سماوی در فضا است.
این دایره‌ی عظیمه نه تنها یک مرز تقسیم‌کننده است، بلکه به عنوان یک مبنای رصدی و محاسباتی نیز عمل می‌کند. تمامی ستارگان و سیارات نسبت به این خط فرضی موقعیت‌سنجی می‌شوند و حرکت ظاهری آن‌ها بر اساس این چارچوب مختصاتی تحلیل می‌گردد. اهمیت استوای سماوی در دقت بخشیدن به مشاهدات نجومی و پیش‌بینی رویدادهای آسمانی، از جمله عبور سیارات یا موقعیت ماه و خورشید، نقشی حیاتی ایفا می‌کند.
بنابراین، استوای آسمان فراتر از یک خط فرضی ساده است؛ این مفهوم به عنوان یک ابزار کلیدی در نجوم مدرن، به ستاره‌شناسان امکان می‌دهد تا با دقت و وضوح بیشتری به مطالعه‌ی جهان پیرامون ما بپردازند. درک و استفاده از آن برای هر علاقه‌مند و متخصص در حوزه‌ی نجوم ضروری است، چرا که پایه‌ی بسیاری از محاسبات و مدل‌سازی‌های کیهانی را بنا می‌نهد و به ما در فهم عمیق‌تر پدیده‌های آسمانی یاری می‌رساند.
