دفیف

لغت نامه دهخدا

دفیف. [ دَ ] ( ع مص ) قریب زمین پریدن طائر یا بر زمین نشسته جنبانیدن هر دو بال را. ( از منتهی الارب ). حرکت دادن پرنده دو بال خود را، چون کبوتر. و در حدیث است که «یؤکل ما دف لا ما صف »؛ یعنی پرنده ای که در پرواز بالهای خود را حرکت دهد، چون کبوتر، نه آنکه بال خود را بهم نزند، چون کرکس و نسر. ( از اقرب الموارد ). پریدن مرغ بر روی زمین. ( تاج المصادر بیهقی ). جنبش بال ِ طیر گاه ِ پریدن.مقابل صفیف. بهم زدن بال در طائر. ( یادداشت مرحوم دهخدا ) : الثانی [ من محرمات الطیر ] ما کان صفیفه أکثر من دفیفه. ( شرایع محقق حلی ). و رجوع به دَف شود. || نرم رفتن. ( از منتهی الارب ) ( المصادر زوزنی ) ( تاج المصادر بیهقی ). راه رفتن با نرمی و سبکی. ( از اقرب الموارد ). || نرم ازرفتار شتر. ( منتهی الارب ). حرکت کردن شتران با نرمی.( از اقرب الموارد ). دَف . و رجوع به دف شود. || رفتار نرم. ( منتهی الارب ). || امکان پذیر و مهیا شدن امر برای کسی. ( از اقرب الموارد ).

فرهنگ فارسی

قریب زمین پریدن طائر یا بر زمین نشسته جنبانیدن هر دو بال را .

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] دَفیف: بال زدن هنگام پرواز، مقابل صفیف است.
از آن در باب اطعمه و اشربه سخن گفته اند.
احکام دفیف
۱)خوردن گوشت انواع گنجشک، کبوتر ، قمری، کبک و دیگر پرندگانی که هنگام پرواز، بال زدن آنها بیشتر از صاف نگهداشتن آن است (صفیف)،حلال است.۲)بنابر قول منسوب به مشهور، پرندگانی که حالت بال زدنشان با حالت صاف نگهداشتن آن مساوی می باشد، حلال است.