دانشنامه اسلامی
سیّد علی بن أبی عبدالله محمّد الشجری بن عمر الأوسط بن علی الأصغر المحدّث بن عمر الأشرف بن الامام علی بن الحسین زین العابدین(ع).
وی سیّدی جلیل القدر، عظیم الشأن و بسیار بزرگوار بود. اکثر اجداد او از بزرگان سادات حسینی در طبرستان به شمار می آمدند. پسر عموی او امام حسن بن علی الاطروش، مؤسّس دولت علویان در طبرستان است که با اقتدار کامل به مدّت پنج سال بر بخشهای وسیعی از شمال ایران حکومت می کرد و بنیانگذار حکومت علوی در آن نواحی بود. او نمایندگانی را به قم گسیل داشت که من جمله آنها را می توان به احمد ابوالحسین الصوفی، برادر و علی بن محمّد الشجری، پسر عموی خود نام برد. پس از وفات اطروش به سال 304 هـ . ق و اختلاف فرزندان او بر سر جانشینی وی، احمد ابوعلی فرزند امامزاده نور علی که به صاحب الخال مشهور، و در دستگاه اطروش از موقعیّت ممتازی برخوردار بود به قم مهاجرت کرد و مورد احترام بزرگان این شهر قرار گرفت و کمی پس از آن نقابت سادات قم به او تفویض شد و فرزندان و نوادگان او در قم از موقعیّت فوق العاده ای بهره مند شدند و پیوسته مورد احترام قمّی ها بودند.
امامزاده نور علی که از نخستین سادات اشرفی حسینی مهاجر قم است، از احترام فوق العاده ای برخوردار و به زهد و تقوی آراسته بود. پس از مهاجرت فرزند او به قم، احترام او دو چندان شد. او بخاطر گرمای شدید قم در فصل تابستان به یکی از روستاهای قم (کرمجگان) نقل مکان می نمود تا اینکه در ثلث اوّل قرن چهارم هجری وفات یافته و در روستای کرمجگان به خاک سپرده شد. علّت نامگذاری او به نور علی بدرستی معلوم نیست، برخی معتقدند که چون او نواده بزرگوار امام علی بن الحسین زین العابدین(ع) است، لذا به «نور علی» خوانده شده است. عدّه ای دیگر «نور علی» را ماده تاریخ نخستین بنایی که بر سر قبر او ساخته اند می دانند که در این صورت طبق حروف ابجد سال 366 هـ . ق بدست می آید. کرامات زیادی از این امامزاده به منصّه ظهور رسیده است.
الشجرة المبارکه: 140 و 136
التذکره فی انساب المطهرة: 180
