دانشنامه اسلامی
لهب (۳ بار)
شعله. مشتعل شدن آتش. اسم و مصدر هردو آمده است، به معنی غبار برخاسته نیز آید . نه گواراست و نه از شعله آتش باز دارد. * . ابولهب عموی حضرت رسول «صلی الله علیه وآله» است و او را به قولی برای زیباییش ابولهب میگفتند و دو گونهاش گویی شعله میکشیدند. بنابراین قرآن کنیه مشهور او را آورده و عنوان کرده است .به قول بعضی غرض از ابولهب گفتن تحکم و اثبات آتش است برای او، المیزان این قول را پسندیده است. اسم ابولهب به نقلی عبدالعزی و به نقلی عبدمناف است. طارق محاربی گوید: در بازار ذیالمجاز بودم، جوانی میگفت: اَیُّهَاالنَّاسُ قوُلوُالا اِلهَ اِلَّا اللَّهُ تُفحِلوُا، مردی پشت سر او بر او سنگ میزد و پاهایش را خونی کرده بود ومیگفت: ای مردم او دروغگو است او را تصدیق نکنید. گفتم: این کیست؟ گفتند: محمد است میگوید پیغمبرم و آن عمویش ابولهب است که میگوید: او دروغگو است. درباره ابولهب در «تبب» به طور تفصیل سخن گفتهایم و میافزاییم که: در مجمع گوید: آیا با این سوره باز ابولهب قدرت داشت که ایمان بیاورد و باز ایمان بر او فرض و لازم بود؟ و اگر ایمان میآورد تکذیب وعده «سَیَصْلی ناراً ذاتَ لَهَبٍ» نمیشد؟ جواب: آری ایمان برای او لازم بود و این وعید به شرط عدم ایمان است... اگر فرض کنیم که ابالهب از رسول خدا «صلی الله علیه و اله» میپرسید و میگفت: اگر ایمان آورم باز داخل آتش خواهم شد؟ حضرت میفرمود: نه زیرا که شرط دخول آتش از بین رفته بود. المیزان این جواب را پسندیده و در ذیل بیان خود گفته: ابولهب در اختیارش بود که ایمان آورد و از عذاب حتمی که در اثر کفرش بود نجات یابد.
