الشیعه فی العالم

دانشنامه اسلامی

[ویکی نور] الشیعة فی العالم صحوة المستبعدین و استراتیجیتهم اثر نویسنده فرانسوی فرانسوا تویال، کتابی است در بررسی وضعیت شیعیان جهان. اصل کتاب به زبان فرانسوی و در سال 1992م نوشته شده و به قلم نسیب عون، به عربی ترجمه شده است.
آنچه باعث اهمیت کتاب گردیده، آن است که نویسنده آن جزء مستشرقین بوده و از نزدیک با کشورهای اسلامی و شیعی آشناست ....
کتاب با سه مقدمه از ناشر، مترجم و نویسنده آغاز و مطالب در دو قسمت ارائه شده است: در ابتدا وضعیت شیعیان ایران و سپس شیعیان عرب مورد بحث و بررسی قرار گرفته است.
در مقدمه مترجم، ضمن اشاره به خصوصیات کتاب، این نکته بیان شده که اثر حاضر، نه در دفاع از تشیع و نه در تعریض به اهل سنت نوشته شده است، بلکه صرفا بیان تاریخ و وقایع آن می باشد ....
در مقدمه نویسنده، ضمن بررسی کوتاه وضعیت شیعه در عراق، لبنان، سوریه، ایران، افغانستان، پاکستان و شبه قاره هند، خلاصه ای از مطالب دو قسمت کتاب، ارائه گردیده است ....
[ویکی نور] الشیعه فی العالم (لبیب بیضون). الشیعة فی العالم، اثر مؤلف معاصر سوری، لبیب بیضون در موضوع معرفی شیعه و مذاهب مرتبط با آن به همراه پراکندگی شیعیان در جهان است.
مؤلف، کتاب را با معرفی شیعه آغاز می کند و در ادامه فرق منشعب از آن را مورد بررسی قرار می دهد، سپس تاریخ شیعه و چگونگی گرایش برخی از حاکمان را به این مذهب توضیح داده و در نهایت پراکندگی جغرافیایی شیعیان در جهان را، به بحث می گذارد.
با توجه به اینکه مؤلف خود از اهالی سوریه بشمار می رود بسیاری از مطالب کتابش را با تکیه بر آن منطقه نوشته است.
مؤلف بعد از تعریف لفظی و اصطلاحی شیعه به فراز «عترتی أهل بیتی» از حدیث ثقلین توجه کرده و گفته است که منظور پیامبر(ص) از آن در حدیث «إنی تارک فیکم الثقلین کتاب الله و عترتی أهل بیتی»، همان ائمه دوازده گانه هستند که دستورات آنها همان دستورات پیامبر(ص) است سپس به ذکر نام ائمه و محل دفن آنها می پردازد
ایشان در ادامه فرق منشعب از شیعه از قبیل کیسانیه، زیدیه، اسماعیلیه، نزاریه، بابیه، بهاییه و... را برشمرده و چگونگی شکل گیری هرکدام را به همراه برخی از آرا و نظرات آنان آورده است
لبیب بیضون در تاریخچه شیعه، با اشاره به اینکه پایه های حکومت شیعی در قرن چهارم به وسیله آل بویه، فاطمیه و حمدانیان مستحکم شده، می گوید: بنیان گذاران آل بویه از شهرهای شمالی ایران بودند که در سال 334ق، وارد بغداد شدند (درحالی که برای خلیفه عباسی چیزی جز نفوذ دینی ظاهری باقی نماند) و دولت آنها بیش از صد سال ادامه یافت. آنان در سال 447ق، با شکست در برابر سلجوقیان از بین رفتند
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم