دانشنامه اسلامی
به روزگار جاهلیت و هم پس از ظهور اسلام در حجاز و به ویژه در مکه و مدینه شمار زیادی کنیزان و زنان بدکاره از مشرکان و اهل کتاب بودند که از راه فحشا برای خود یا اربابانشان کسب درآمد می کردند.
چگونگی شناسایی آنان
برخی از آنان برای شناسایی خود و راهنمایی تازه واردان پرچمی سرخ رنگ بر سر در خانه خود که «مواخیر» (جمع میخوار به معنای فاحشه خانه) نام داشت، برمی افراشتند که بدین جهت اصحاب یا صواحبِ رایات، متعالمات، معلنات، متعالنات، مستعلنات و قَلیقیات یا قلقیات (از قلقی به معنای گردنبند آراسته به لؤلؤ که این زنان به گردن می آویختند و یا از قلق به معنای رفت و آمد زیاد) نام گرفتند.
مجبور شدن کنیزان به زنا
برخی از این پرچمداران، کنیزانی بودند که توانگران مکه و مدینه برای کسب درآمد بیشتر، آنها را به زنا وامی داشتند و دخترانی را که از این راه زاده می شدند «ولائد» (جمع ولیده) نامیده و به همین عمل مجبور می کردند. کنیزانی که بدین کار وادار می شدند بسیار بودند. نام شماری از آنان بدین قرار است: ام مهزول، کنیز سائب بن ابی سائب مخزومی، ام عُلیط یا غُلیظ، کنیز صفوان بن امیّه؛ حَنَّه قبطیَّه، کنیز عاص بن وائل؛ مُزْنه یا مریّه، کنیز مالک بن عمیله؛ جَلاله یا حَلاله، کنیز سُهَیل بن عمرو؛ ام سُوید، کنیز عمروبن عثمان مخزومی؛ شَریفه یا سریفه؛ کنیز زمعة بن اسود؛ فرسه، قرینه یا قریبه، کنیز هشام بن ربیعه؛ فَرْتَنا، قرینه یا قریبا، کنیز هلال بن أنس.
غیر کنیزان بدکار در مکه و مدینه
...
[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از دائرة المعارف قرآن کریم است
به روزگار جاهلیت و هم پس از ظهور اسلام در حجاز و به ویژه در مکه و مدینه شمار زیادی کنیزان و زنان بدکاره از مشرکان و اهل کتاب بودند که از راه فحشا برای خود یا اربابانشان کسب درآمد می کردند.
برخی از آنان برای شناسایی خود و راهنمایی تازه واردان پرچمی سرخ رنگ بر سر در خانه خود که «مواخیر» (جمع می خوار به معنای فاحشه خانه) نام داشت، برمی افراشتند که بدین جهت اصحاب یا صواحبِ رایات، متعالمات، معلنات، متعالنات، مستعلنات و قَلیقیات یا قلقیات (از قلقی به معنای گردنبند آراسته به لؤلؤ که این زنان به گردن می آویختند و یا از قلق به معنای رفت و آمد زیاد) نام گرفتند.
برخی از این پرچمداران، کنیزانی بودند که توانگران مکه و مدینه برای کسب درآمد بیشتر، آن ها را به زنا وامی داشتند و دخترانی را که از این راه زاده می شدند، «ولائد» (جمع ولیده) نامیده و به همین عمل مجبور می کردند.
کنیزانی که بدین کار وادار می شدند بسیار بودند. نام شماری از آنان بدین قرار است: ام مهزول، کنیز سائب بن ابی سائب مخزومی، ام عُلیط یا غُلیظ، کنیز صفوان بن امیه؛ حَنَّه قبطیَّه، کنیز عاص بن وائل؛ مُزْنه یا مریّه، کنیز مالک بن عمیله؛ جَلاله یا حَلاله، کنیز سُهَیل بن عمرو؛ ام سُوید، کنیز عمرو بن عثمان مخزومی؛ شَریفه یا سریفه؛ کنیز زمعة بن اسود؛ فرسه، قرینه یا قریبه، کنیز هشام بن ربیعه؛ فَرْتَنا، قرینه یا قریبا، کنیز هلال بن أنس.
در مکه زنان بدکاره غیرکنیز هم بودند که نام شماری از پرچمداران آنان چنین است: ساره، حنتمه، رباب، صفیه مادر طلحه، دوحه، حمامه مادر ابوسفیان، عقیله، ماریة الهموم، ام عبدالله، ام غانم، ام ابی الجهم یا رمیثاء، ماریه بنت ابی ماریة، نابغه مادر عمرو بن عاص، ممتعه مادر بزرگ عبدالرحمن بن عوف، کریمه مادر ذر برادر طلحة بن عبیدالله و عَناق.
در مدینه نیز کنیزان، کنیززادگان (ولائد) و زنان بدکاره از اهل کتاب و مشرکان بسیار بودند که نام 5 تن از پرچمداران آنان بدست آمد: نُسیکه، امیه، مُسیکة، امیمة و معاذة.
سه نفر اخیر که کنیزان عبدالله بن ابی بودند، بعدها اسلام آورده و از بدکارگی رهایی یافتند. بسیاری از این زنان از همین راه ثروت هنگفتی بدست آورده بودند.
[ویکی اهل البیت] اَصحاب رایات. این صفحه مدخلی از دائرة المعارف قرآن کریم است
به روزگار جاهلیت و هم پس از ظهور اسلام در حجاز و به ویژه در مکه و مدینه شمار زیادی کنیزان و زنان بدکاره از مشرکان و اهل کتاب بودند که از راه فحشا برای خود یا اربابانشان کسب درآمد می کردند.
برخی از آنان برای شناسایی خود و راهنمایی تازه واردان پرچمی سرخ رنگ بر سر در خانه خود که «مواخیر» (جمع می خوار به معنای فاحشه خانه) نام داشت، برمی افراشتند که بدین جهت اصحاب یا صواحبِ رایات، متعالمات، معلنات، متعالنات، مستعلنات و قَلیقیات یا قلقیات (از قلقی به معنای گردنبند آراسته به لؤلؤ که این زنان به گردن می آویختند و یا از قلق به معنای رفت و آمد زیاد) نام گرفتند.
برخی از این پرچمداران، کنیزانی بودند که توانگران مکه و مدینه برای کسب درآمد بیشتر، آن ها را به زنا وامی داشتند و دخترانی را که از این راه زاده می شدند، «ولائد» (جمع ولیده) نامیده و به همین عمل مجبور می کردند.
کنیزانی که بدین کار وادار می شدند بسیار بودند. نام شماری از آنان بدین قرار است: ام مهزول، کنیز سائب بن ابی سائب مخزومی، ام عُلیط یا غُلیظ، کنیز صفوان بن امیه؛ حَنَّه قبطیَّه، کنیز عاص بن وائل؛ مُزْنه یا مریّه، کنیز مالک بن عمیله؛ جَلاله یا حَلاله، کنیز سُهَیل بن عمرو؛ ام سُوید، کنیز عمرو بن عثمان مخزومی؛ شَریفه یا سریفه؛ کنیز زمعة بن اسود؛ فرسه، قرینه یا قریبه، کنیز هشام بن ربیعه؛ فَرْتَنا، قرینه یا قریبا، کنیز هلال بن أنس.
در مکه زنان بدکاره غیرکنیز هم بودند که نام شماری از پرچمداران آنان چنین است: ساره، حنتمه، رباب، صفیه مادر طلحه، دوحه، حمامه مادر ابوسفیان، عقیله، ماریة الهموم، ام عبدالله، ام غانم، ام ابی الجهم یا رمیثاء، ماریه بنت ابی ماریة، نابغه مادر عمرو بن عاص، ممتعه مادر بزرگ عبدالرحمن بن عوف، کریمه مادر ذر برادر طلحة بن عبیدالله و عَناق.
